Σύνδρομο υπερχρήσης στον αθλητισμό: Αιτιοπαθογένεια- Άξονες Αντιμετώπισης και ο Ρόλος της Φυσικοθεραπείας

Abstract

Τα Σύνδρομα Υπέρχρησης αποτελούν μια από τις συχνότερες αίτιες για μειωμένη απόδοση αλλά και αποχής των αθλητών από τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις. Ο όρος (Overuse Syndromes), χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον FRY στην Αυστραλία το 1986 και σύμφωνα με το Team Physician’s Handbook, ένας τραυματισμός υπέρχρησης μπορεί να οριστεί ως «μικροτραυματική βλάβη-κάκωση σε ένα οστό, μυ, ή τένοντα τα οποία υπόκεινται σε επαναλαμβανόμενη φόρτιση, χωρίς το απαιτούμενο χρονικό διάστημα ώστε να επουλωθούν ή να υποστούν την φυσικήnδιαδικασία αποκατάστασης». Προκύπτει λοιπόν, από τη σωρευτική διαδικασία της βλάβης των ιστών και όχι και όχι από στιγμιαία μεταφορά ενέργειας. Σκοπός της παρούσης πτυχιακής εργασίας είναι η πλήρης καταγραφή των πλέον συχνών και όχι μόνο, Συνδρομών Υπέρχρησης, που εμφανίζονται σε όλες τις κατηγορίες αθλημάτων, και η κατηγοριοποίηση των συνδρόμων αυτών ανά είδος/τύπο ιστού (μυϊκός, νευρικός, οστίτης συνδετικός), όπου για κάθε ιστό καταγράφονται ξεχωριστά τα εξής: -Φυσιολογία του ιστού (ιστολογία) -Βασικά δομικά στοιχεία -Πως ανταποκρίνεται σε χρόνιες καταπονήσεις -Βασικές αιτίες Παθογένειας -Μηχανισμοί κάκωσης -Εκδήλωση κλινικών σημείων -Διαγνωστικά Μέσα -Γενικές αρχές αποκατάστασης του κάθε ιστού Ακολούθως παρουσιάζεται με το κομμάτι της Δευτερογενούς Πρόληψης. Μέθοδος: Για την πραγματοποίηση της συγκεκριμένης πτυχιακής εργασίας, χρησιμοποιήθηκαν βάσεις δεδομένων και μηχανές αναζήτησης που άπτονται ιατρικών και βιοεπιστημονικών θεμάτων, που χαρακτηρίζονται από εγκυρότητα και αξιοπιστία, όπως το PubMed και το Google Scholar, καθώς και σύγχρονη ελληνική και διεθνής βιβλιογραφία από τον τομέα της υγείας. Τα άρθρα που αναζητήθηκαν περιλαμβάνουν: συστηματικές ανασκοπήσεις (systematic reviews), μετα-αναλύσεις (meta-analyses), απλές ανασκοπήσεις (reviews) καθώς τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες (randomized control trials). Η αναζήτηση των άρθρων έγινε στην αγγλική γλώσσα. Συμπεράσματα: Η αθλητική εξειδίκευση και η υπερπροπόνηση θέτει διάφορες ανατομικές δομές σε υπερβολική φόρτιση, χωρίς το απαιτούμενο χρονικό διάστημα αποκατάστασης. Το κάθε άθλημα, αλλά ακόμα και η συγκεκριμένη θέση του κάθε αθλητού, θα επιβαρύνουν συγκεκριμένες δομές και συγκεκριμένους ιστούς. Ο κάθε ιστός εμφανίζει τις ιδιαιτερότητες του στην αποκατάσταση, και πέραν της φυσιοθεραπευτικής παρέμβασης που θα γίνει, θα πρέπει να υπάρξουν και συγκεκριμένες τροποποιήσεις και προσαρμογές στην προπόνηση του αθλητού, για όσο διάστημα κρίνεται αυτό απαραίτητο.