Σχιζοφρένεια

Abstract

Ο όρος σχιζοφρένεια χρησιμοποιείται στην Ιατρική επιστήμη για να περιγράψει μια άκρως σύνθετη και δυσνόητη κατάσταση, η οποία είναι χρόνια και αναπηρική, και είναι αποδεδειγμένα από τις πιο σοβαρές ψυχιατρικές διαταραχές. Η νόσος μπορεί να είναι μια ενιαία διαταραχή, μπορεί όμως να είναι και ένα μεγάλο σύνολο διαταραχών με διαφορετικές αιτιολογίες. Επειδή λοιπόν είναι μια σύνθετη και ευρεία διαταραχή υπάρχουν λίγες γενικεύσεις που μπορούν να γίνουν για όσους πάσχουν από αυτή. Η σχιζοφρένεια είναι μια ψυχική διαταραχή και το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι αυτός που νοσεί χάνει την επαφή με τη πραγματικότητα ή αδυνατεί να αναγνωρίσει το πραγματικό από τις ψευδαισθήσεις. Η νόσος προκαλεί τη λανθασμένη αντίληψη των ερεθισμάτων του περιβάλλοντος και επηρεάζει τις σκέψεις του ίδιου του πάσχοντος, με αποτέλεσμα τα συμπεράσματά του για την εξωτερική πραγματικότητα και για τους άλλους ανθρώπους να είναι εσφαλμένα. Η σχιζοφρένεια θεωρείται σήμερα ως ένα από τα σοβαρότερα ψυχικά νοσήματα. Ο όρος «σχιζοφρένεια» πρωτο χρησιμοποιήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, εντούτοις, η διαταραχή είναι γνωστή εδώ και πολλούς αιώνες σε όλους τους τύπους της κοινωνίας. Στη δύση η «τρέλα» δεν θεωρούταν ιατρικό πρόβλημα μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα. Ύστερα, δημιουργήθηκε μια τάση «προστασίας», «φροντίδας» για τους ψυχικά ασθενείς και έτσι δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την παροχή, σ' αυτούς, πιο επιστημονικής- ιατρικής φροντίδας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι πάσχοντες από ψυχικά προβλήματα ελευθερώθηκαν από τα δεσμά και αφέθηκαν από τις φυλακές όπου κρατούνταν, ενώ ταυτόχρονα τους παρεσχέθη πιο ειδική φροντίδα. Αργότερα, πολλές άλλες κατηγορίες ψυχικών διαταραχών αναγνωρίστηκαν. Στις αρχές του 20ου αιώνα η σχιζοφρένεια διαχωρίστηκε από την μανιοκαταθλιπτική διαταραχή και διακριθεί σε διάφορες υποκατηγορίες. Το 1911 ο Ελβετός ψυχίατρος Eugen Bleuler χρησιμοποίησε πρώτος τον όρο «η ομάδα των σχιζοφρενειών». Δημιουργήθηκαν πολλές διαφωνίες ανάμεσα στους επιστήμονες για να προσδιορίσουνε το ποιες ακριβώς καταστάσεις πρέπει να συμπεριλάβει η ομάδα αυτή των διαταραχών. Την εποχή αυτή, ο όρος καθιερώθηκε και έκτοτε χρησιμοποιείται ως σήμερα. Όταν σε ένα άτομο εμφανιστούν σοβαρά ψυχωτικά συμπτώματα τότε εκτιμάται ότι ο παθών έχει οξεία σχιζοφρένεια. Ο όρος «Ψυχωτικός» δηλώνει ότι το άτομο έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα, ή ότι δεν δύναται να ξεχωρίσει τις πραγματικές από τις μη πραγματικές εμπειρίες του. Μερικοί άνθρωποι εμφανίζουν μόνο μια φορά ένα τέτοιο ψυχωτικό επεισόδιο, άλλοι πάρα πολλά. Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι αυτοί κατορθώνουν να ζουν σχετικά σε καλό επίπεδο κατά τα μεσοδιαστήματα. Άλλα άτομα με χρόνια (συνεχή ή υποτροπιάζουσα) σχιζοφρένεια μπορεί να μην επανέλθουν ποτέ πλήρως και γι αυτό απαιτείται μακροχρόνια θεραπεία, συνήθως με αντιψυχωτικά φάρμακα, για τον έλεγχο των συμπτωμάτων τους. Δυστυχώς, υπάρχουν μερικοί ασθενείς με χρόνια σχιζοφρένεια, οι οποίοι είναι δυνατόν να μην είναι ποτέ ξανά σε θέση να ζήσουν χωρίς την βοήθεια ή την φροντίδα άλλων ανθρώπων. Η κύρια θεραπεία της σχιζοφρένιας είναι τα αντιψυχωτικά φάρμακα, όμως συχνά λειτουργεί θετικά η ψυχολογική και κοινωνική υποστήριξη. Υπάρχουν κοινοτικές υπηρεσίες υποστήριξης που ασχολούνται με τέτοιους ασθενείς και τους βοηθούν πολύ ψυχολογικά και πνευματικά. Και η ίδια η οικογένεια παίζει σπουδαίο ρόλο για την γαλήνη και την ψυχική αρμονία του ασθενή, με την σωστή καθοδήγηση και εκπαίδευση.