Εξωσωματική γονιμοποίηση και ψυχολογία γονέων

Abstract

Η φυσιολογική γονιμοποίηση είναι η διαδικασία η οποία οδηγεί στη δημιουργία εμβρύου και επιτυγχάνεται με την ένωση του σπερματοζωαρίου και του ωαρίου. Το σπερματοζωάριο δημιουργείται στο ανδρικό αναπαραγωγικό σύστημα και ελευθερώνεται μέσω της εκσπερμάτισης. Το ωάριο από την άλλη, δημιουργείται στο εσωτερικό αναπαραγωγικό σύστημα και απελευθερώνεται με την ωοθυλακιορρηξία. Παρ’ όλα αυτά , υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις που αφορούν τόσο το ανδρικό όσο και το γυναικείο αναπαραγωγικό σύστημα για μια επιτυχημένη γονιμοποίηση. Η υπογονιμότητα αφορά ολοένα και περισσότερα ζευγάρια τα οποία επιθυμούν αλλά δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδί. Τα αίτια του φαινομένου αυτού ποικίλουν και αφορούν και τα δυο φύλα. Πέρα όμως από τα οργανικά προβλήματα σημαντικό ρόλο στην υπογονιμότητα παίζει και ο ψυχολογικός παράγοντας. Τα υπογόνιμα ζευγάρια όμως που επιθυμούν να αποκτήσουν το δικό τους παιδί παίρνουν τα κατάλληλα μέτρα για την θεραπεία της υπογονιμότητας, η οποία ξεκινάει με την διάγνωση. Η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι μια τεχνική υποβοηθούμενης αναπαραγωγής η οποία προσφέρει σε ένα υπογόνιμο ζευγάρι το δώρο ζωής. Αποτελείται από επτά στάδια. Εκτός από την εξωσωματική γονιμοποίηση υπάρχουν και άλλες τεχνικές υποβοηθούμενης αναπαραγωγής όπως η σπερματέγχυση , η κατάψυξη εμβρύων , το δανεικό σπέρμα , το δανεικό ωάριο και η παρένθετη μητρότητα. Τα ποσοστά επιτυχίας όμως της εξωσωματικής γονιμοποίησης δεν μπορούν να διατυπωθούν με ακρίβεια. Παρ’ όλο που η Ελλάδα υστερεί στην συστηματική καταγραφή των αποτελεσμάτων τα ποσοστά επιτυχίας της είναι μεταξύ των καλύτερων στην Ευρώπη. Τέλος σημαντικό ρόλο στην επιτυχία της εξωσωματικής γονιμοποίησης παίζει η ηλικία της γυναίκας. Το κόστος είναι ένα από τα αρνητικά της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Εκτός αυτού όμως υπάρχουν και οι κίνδυνοι που μπορούν να εμφανιστούν σε μια προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης και αφορούν τόσο την μητέρα όσο και το ίδιο το βρέφος και μπορούν να οδηγήσουν μέχρι και στο θάνατο. Μελλοντικές προοπτικές όμως έρχονται να ενισχύσουν το έργο της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Η απόκτηση ενός παιδιού είναι αναμφισβήτητα το πιο ευλογημένο δώρο προς τον άνθρωπο αν εξαιρέσουμε το κόστος και τους κινδύνους. Επόμενο είναι λοιπόν με τη διάγνωση της υπογονιμότητας ο « ασθενής » να βιώνει ένα οξύμωρο πένθος. Είναι λογικό λοιπόν, όταν αποτυγχάνει η θεραπεία να αναπτύσσονται συναισθήματα όπως κατάθλιψη, μονομανία, απομόνωση, και έλλειψη διάθεσης. Η ψυχοπαθολογία των υπογόνιμων ζευγαριών διακρίνεται σε διαταραχές άγχους , προσωπικότητας , πρόσληψης τροφής , σεξουαλικές και συναισθηματικές διαταραχές. Σε αυτό το σημείο παρεμβαίνει το έμπειρο υγειονομικό προσωπικό που μαζί με το ζευγάρι θέτουν θεραπευτικούς στόχους και στρατηγικές αντιμετώπισης της υπογονιμότητας οι οποίες αποσκοπούν στην αποφυγή της υπενθύμισης της υπογονιμότητας, στην επανάκτηση του ελέγχου της ζωής τους, στο μοίρασμα του φορτίου στην αναγνώριση των συναισθημάτων και στην ανάκτηση ενός κρυφού νοήματος στην υπογονιμότητα.