Φυσικοθεραπευτικές παρεμβάσεις με έμφαση στην αποτελεσματικότητα τους σε αθλητές με πελματιαία απονευρωσίτιδα

Abstract

Η πελματιαία απονευρωσίτιδα πιστεύεται ότι προκαλείται από την υπερβολική υπερφόρτιση της πελματιαίας απονεύρωσης και τους ενδογενείς μύες του ποδιού λόγω λανθασμένης εμβιομηχανικής ιδιαίετερα στους αθλητές. Τα αυξημένα φορτία της τενοντικής-οστικής σύνθεσης προκύπτουν από την αποτυχία της λειτουργικής σταθερότητας είτε εντός του ποδιού ή μέσα στο έγγυς ισχίο και της περιοχής της πυέλου, όπου οδηγεί σε φλεγμονή και μερικές φορές σε μικρορήξεις εντός του ιστού (σύσφιξη της πελματιαίας απονεύρωσης και αύξηση της κάμαρας του ποδιού, το ύψος και η σταθερότητα της, μέσω ραχιαίας κάμψης του μεγάλου δακτύλου λόγω της προσάρτησης της περιτονίας στο μεγάλο δάκτυλο) (Stuber et al. 2006; Thomas et al. 2010; Hossain and Makwana 2011). Το πέλμα αποτελεί περιοχή κλειδί στην ιδιοδεκτική ανατροφοδότηση για την διατήρηση της όρθιας στάσης και είναι κρίσιμης σημασίας στην αντίληψη της ορθοστατικής ταλάντευσης (Fitzpatrick et al. 1994; Fitzpatrick and McCloskey 1994). Η θέση και η στάση του ποδιού και του αστραγάλου διαδραματίζουν ένα σημαντικό ρόλο στην ιδιοδεκτική είσοδο. Τα άτομα με υπτιασμό ή πρηνισμό ποδιού εμφανίζουν λιγότερο ορθοστατικό έλεγχο από ότι τα άτομα με ουδέτερο πέλμα ποδιών (Tsai et al. 2006). Το αισθητικό σύστημα φαίνεται να είναι το κλειδί για τη σωστή λειτουργία του κινητικού συστήματος. Τόσο οι στρατηγικές ενεργοποίησης των μυών και η ισορροπία μπορεί να αλλάξει με την αρθρική παθολογία, γεγονός που υποδηλώνει τόσο τοπικές όσο και σφαιρικές επιπτώσεις (Pace et al. 2010, σελ. 59-75). Ο έλεγχος του ποδιού σε πρηνισμό και η αποτελεσματικότητα του μηχανισμού απόσβεσης και προσαρμογής των κραδασμών μπορεί να διαταραχθεί με αρχόμενη εγκατάσταση αστάθειας όπου αυξάνεται κατά τη διάρκεια λειτουργικών κινήσεων αυξανόμενου φορτίου. Σύμφωνα με τη θεωρία που αναπτύχθηκε από την Ida Rolf και ενισχύθηκε από τον Myers, η πάχυνση των περιτονιών που καλύπτει το πέλμα, εξαιτίας της δυναμικής νευρομυϊκής ανισορροπίας, οδηγεί σε παθολογίες που ελκύουν σημαντική ευαισθησία όπως στο σύνδρομο της πελματιαίας απονευρωσίτιδας. Για τους λόγους αυτούς η ανάκτηση της ελαστικότητας της περιτονίας είναι ένας από τους βασικούς στόχους της μυοπεριτονιακής θεραπείας (Φουσέκης 2015, σελ. 291-294). Συμπερασματικά η λειτουργική αξιολόγηση των αθλητών θεωρείται επιτακτική έτσι ώστε να επιτύχουμε αποτελεσματική θεραπεία. Τα φυσικοθεραπευτικά μέσα και τεχνικές στηρίζονται κυρίως τόσο σε τοπικό επίπεδο (Διατάσεις, ΕΤΚ, Αθλητική μάλαξη, Νάρθηκες, Περίδεση και Ηλεκτροθεραπεία) όσο και σε σφιαρικό επίπεδο (Λειτουργικές ασκήσεις αθλήματος, νευρομυϊκή επανεκπαίδευσης, ασκήσεις κεντρικού σημείου σώματος) (Goff and Crawford 2011; Almubarak and Foster 2012).