Επιτομή:
Εισαγωγή: Η αερόβια άσκηση παίζει καθοριστικό ρόλο στην αύξηση της φυσική κατάστασης, της ψυχολογίας και της γενικότερης υγείας των αθλητών με κάκωση νωτιαίου μυελού. Πολλές έρευνες και προγράμματα αποκατάστασης έχουν πραγματοποιηθεί για την βελτίωση της αερόβιας ικανότητας των ατόμων αυτών
Στόχος μελέτης: Στόχος της παρούσας έρευνας είναι η παρατήρηση και σύγκριση με άλλες μελέτες της μεταβολής των αναπνευστικών παραμέτρων μέσω ενός εξειδικευμένου προγράμματος αερόβιας άσκησης σε τετραπληγικούς αθλητές rugby με αμαξίδια.
Μέθοδος: Στο αερόβιο αυτό πρόγραμμα συμμετείχαν 5 τετραπληγικοί αθλητές (ηλικίας 35±5) rugby με επίπεδο βλάβης Α5-Α7. Ακολουθήθηκε ένα διαλλειματικό πρόγραμμα κυκλικής μορφής (circuit training), 6 εβδομάδων, το οποίο περιείχε 6 ευεργετικές και ενδεδειγμένες ασκήσεις για την αύξηση της αερόβιας ικανότητας, αλλά και της δύναμης του ανώτερου κορμού. Η μέτρηση των αναπνευστικών παραμέτρων έγινε με ένα φορητό σπιρόμετρο (spiropalm) το οποίο κατέγραφε τις μεταβολές αναπνευστικών παραμέτρων σε κάθε αθλητή. Πραγματοποιήθηκαν 6 μετρήσεις, 2 την πρώτη μέρα του προγράμματος μία κατά την ηρεμία και μία μετά το πρόγραμμα (κόπωση), 2 μετά από έναν μήνα με τον ίδιο τρόπο και 2 την τελευταία ημέρα του προγράμματος. Οι σημαντικές τιμές που καταγράφηκαν και συγκρίθηκαν ήταν η FVC και η FEV1.
Αποτελέσματα: Η εξαγωγή των αποτελεσμάτων αφορούσε μόνο τις δύο τελευταίες μετρήσεις (μεσοδιάστημα 6 εβδομάδων) λόγω της απώλειας των πρώτων μετρήσεων. Έτσι ως πρώτη μέτρηση θεωρήθηκε η δεύτερη (στην αρχή των 6 εβδομάδων). Τα αποτελέσματα έδειξαν μικρή αύξηση στις τιμές FVC και FEV1(8,7% και 13,3% αντίστοιχα), συγκρίνοντας τις δύο μετρήσεις της πρώτης και της τελευταίας ημέρας μετρήσεων μετά το αερόβιο πρόγραμμα (κόπωση). Ενώ συγκρίνοντας τις τιμές κατά την ηρεμία τα αποτελέσματα είχαν αμελητέα διαφορά στα πλαίσια του στατιστικού σφάλματος. Άρα θα λέγαμε ότι οι τιμές παρέμειναν αμετάβλητες.
Συμπέρασμα: Το εξειδικευμένο αερόβιο πρόγραμμα που χρησιμοποιήθηκε σε αυτήν την έρευνα έδειξε βελτίωση στην πνευμονική λειτουργία των αθλητών μετά το τέλος του προγράμματος(κόπωση) συγκρίνοντας τα αποτελέσματα της πρώτης και της τελευταίας μέτρησης πράγμα θετικό για τους αθλητές. Παρόλα αυτά, λόγω των πολλών περιορισμών που παρουσιάστηκαν αλλά και ο μικρός αριθμός του δείγματος καθιστούν την έρευνα αυτή στατιστικά ανεπαρκή. Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι είναι απαραίτητη η περαιτέρω έρευνα για την επίδραση του συγκεκριμένου προγράμματος στην πνευμονική λειτουργία των αθλητών.
