Η επίδραση ενός προγράμματος αποκατάστασης σε άτομα με χρόνια αυχεναλγία

Abstract

ΣΚΟΠΟΣ. Έλεγχος της επίδρασης της θεραπευτικής άσκησης σε άτομα που πάσχουν από χρόνια αυχεναλγία.

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ. Προοπτική μονή-τυφλή τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη μελέτη

ΜΕΘΟΔΟΣ. Σαράντα εθελοντές ασθενείς (11 άνδρες, 29 γυναίκες , μέσο όρο ηλικίας: 40 ±13,3 έτη) που πληρούσαν τα κριτήρια επιλογής ηλικίας από 18 έως 65 χρονών με χρόνιο (> 6 μηνών) πόνο στον αυχένα τυχαιοποιήθηκαν σε 2 ισάριθμες ομάδες (Ομάδα Α και Β). Τα άτομα κάθε ομάδας ακολούθησαν διαφορετική θεραπεία για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της πάθησης η οποία διήρκησε 7 εβδομάδες. Τα άτομα της Ομάδας Α δέχτηκαν προσωπική θεραπεία με εξειδικευμένο πρόγραμμα ασκήσεων κλασσικής φυσικοθεραπείας και επίβλεψη από ειδικό φυσικοθεραπευτή, ενώ ταυτόχρονα παροτρύνθηκαν να ακολουθήσουν ένα πρόγραμμα ασκήσεων στο σπίτι. Στα άτομα της Ομάδας Β, δεν έγινε εξατομικευμένη θεραπεία αλλά δόθηκε πρόγραμμα ασκήσεων στο σπίτι, το οποίο παροτρύνθηκαν να εκτελέσουν χωρίς επίβλεψη από φυσικοθεραπευτή (ομάδα ελέγχου). Οι ασθενείς που συμπεριλήφθηκαν σε αυτή τη μελέτη συμπλήρωσαν στην αρχή και κατά το πέρας της θεραπείας μία προσαρμοσμένη φόρμα αξιολόγησης, τον δείκτη ανικανότητας αυχένα Neck Disability Index (NDI), την κλίμακα άγχους και κατάθλιψης Ηospital Anxiety & Depression Scale (HADS) , το ερωτηματολόγιο γενικής υγείας Short Form-12 (SF-12)καθώς και την κλίμακα αξιολόγησης της έντασης του πόνου Numeric Rating Scale (NRS). Επίσης έγινε μέτρηση της αυχενοθωρακικής γωνίας με τη χρήση ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. Μετά το τέλος των εφτά εβδομάδων διαπιστώθηκε βελτίωση και στις δύο ομάδες σε όλες τις προς μέτρηση παραμέτρους όπως είναι η ένταση του πόνου (-2,29 μονάδες), ο δείκτης ανικανότητας αυχένα (-3,3 μονάδες) ενώ η μέγιστη μετρούμενη τιμή του μειώθηκε κατά 7 μονάδες, η φυσική και ψυχική κατάσταση της υγείας όπου οι μέσοι όροι που μετρήθηκαν αυξήθηκαν κατά 3,64 και 3,3 μονάδες αντίστοιχα στο SF-12. Τέλος τα επίπεδα άγχους και κατάθλιψης μειώθηκαν κατά 1,2 και 0,85 μονάδες αντίστοιχα σε σχέση με τις μετρήσεις πριν τη θεραπεία. Οι δυο ομάδες (κλασσικής Φυσικοθεραπείας και ελέγχου) μεταξύ τους εμφάνισαν ομογένεια πριν την θεραπευτική παρέμβαση, ενώ μετά από αυτήν εμφάνισαν στατιστικά σημαντική διαφορά α) στην ικανοποίηση των ασθενών για τις παροχές που έλαβαν κατά την διάρκεια της θεραπείας (p=0,003) β) στην ψυχική υγεία των ασθενών (p=0,003) γ) στο επίπεδο του πόνου που φαίνεται να βελτιώθηκε όταν εμφανίζεται στην καλύτερή του φάση (p=0,025) και δ) στην κατάθλιψη των ασθενών (p=0,010) . Η ομάδα (Α) κλασικής φυσικοθεραπείας (παρέμβασης) εμφάνισε πριν και μετά την θεραπεία στατιστικά σημαντική διαφορά στα επίπεδα χειρότερης εμφάνισης πόνου του ασθενή (p<0.001) και σε αυτά της καλύτερης εμφάνισης πόνου (p=0.0060) αλλά και στον πόνο την παρούσα φάση (p<0.001). Στατιστικά σημαντική διαφορά εμφανίστηκε στο NDI (p<0.001) και στο HAD στην υποκλίμακα του Άγχους (p<0.001) και αυτή της κατάθλιψης (p=0.0005).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ. Μετά το τέλος της θεραπείας σημειώθηκε βελτίωση της κατάστασης των ασθενών και των δύο ομάδων σε όλες τις μετρήσεις των αυτοαναφερόμενων ερωτηματολογίων καθώς και μέτρησης της θωρακοαυχενικής μοίρας. Ωστόσο εκτός από τη στατιστικά σημαντική βελτίωση της ψυχικής υγείας των ασθενών της μίας ομάδας σε σχέση με την άλλη, στο σύνολο οι υπόλοιπες παράμετροι δεν παρουσίασαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ τους