Ο ρόλος του νοσηλευτή στους ασθενείς με διαβητική πολυνευροπάθεια

Abstract

Ο Σακχαρώδης Διαβήτης (Σ.Δ.) είναι ένα σύνολο διαταραχών που χαρακτηρίζεται από υψηλά επίπεδα γλυκόζης αίματος και αποτελεί ένα διαρκώς αυξανόμενο πρόβλημα υγείας σε παγκόσμια κλίμακα. Στην Ελλάδα, τα τελευταία τριάντα χρόνια η συχνότητα εμφάνισης του σακχαρώδη διαβήτη έχει τριπλασιασθεί. Η Διαβητική Πολυνευροπάθεια (Δ.Π.) είναι μία από τις κυριότερες επιπλοκές των διαβητικών ασθενών και αποτελεί µία από τις τρεις κύριες ειδικές επιπλοκές του Σ.∆. Είναι μια ετερογενής ομάδα διαταραχών, η οποία προσβάλει ένα ή περισσότερα τμήματα του νευρικού συστήματος. Συχνά, συνυπάρχει µε δύο ειδικές µικροαγγειοπαθητικές επιπλοκές του Σ.∆., τη διαβητική νεφροπάθεια και την αµφιβληστροειδοπάθεια. Η παθογένεια της Δ.Π. είναι περίπλοκη, δεν έχει πλήρως ξεκαθαρίσει και παραμένει αδιευκρίνιστη σε πολλά σημεία. Ένας από τους λόγους είναι και διότι εκδηλώνεται με πολλές και ποικίλες κλινικές εικόνες. Η περιφερική νευροπάθεια είναι ασυμπτωματική περίπου στο 50% των περιπτώσεων και η διάγνωση γίνεται με την κλινική εξέταση. Η φροντίδα ασθενών με ΣΔ είναι συχνή σε παθολογικά τμήματα και σε επίπεδο νοσηλευτικής αντιμετωπίζεται τόσο από τον εξειδικευμένο στο Σ.Δ. κλινικό νοσηλευτή όσο και από το κλινικό νοσηλευτή βάρδιας. Η νοσηλευτική Διεργασία είναι μια διαδικασία για την ανάλυση, επίλυση των προβλημάτων και των αναγκών του αρρώστου, μέσω της επικοινωνίας με το άτομο, της λήψης αποφάσεων και της εφαρμογής των αποφάσεων αυτών. Όλα αυτά γίνονται με την αξιολόγηση της κατάστασης του ατόμου και τέλους την εκτίμηση των αποτελεσμάτων των παρεμβάσεων που έγιναν. Στόχος της Νοσηλευτικής Διεργασίας είναι η προαγωγή της υγείας του ατόμου και η πρόληψη της νόσου, η φροντίδα για την ανάρρωση, όταν υπάρχει νόσος, και η αποκατάσταση του ατόμου στην κοινότητα.