Επιτομή:
Η νόσος έκανε την εμφάνισή της το 1978 στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ. Περιλαμβάνει σύνολο συμπτωμάτων με χαρακτηριστικό την ανοσολογική ανεπάρκεια και για το λόγο αυτό χαρακτηρίστηκε ως σύνδρομο. Επιπλέον η ανοσοανεπάρκεια είναι επίκτητη. Ο ιός μεταδίδεται με τη σεξουαλική επαφή, μετά από έκθεση σε μολυσμένο αίμα και τα παράγωγά του και περιγεννητικά, ενώ δεν μεταδίδεται με την κοινωνική επαφή.
Η πορεία της λοίμωξης διαβαθμίζεται σε τέσσερα στάδια όπου τα δύο πρώτα είναι ασυμπτωματικά, ενώ τα άλλα δυο εμφανίζουν σημαντικές κλινικές εκδηλώσεις από τις οποίες οι σημαντικότερες είναι λοιμώξεις και οι κακοήθειες. Η πρόληψη είναι η σημαντικότερη αντιμετώπιση της νόσου, όμως παρά τις εκτεταμένες προσπάθειες πρόληψης, ακόμη και σήμερα υπολογίζεται ότι πάνω από 30,6 εκατομμύρια ενήλικες και παιδιά έχουν προσβληθεί από τον ιό.
Ο ρόλος του νοσηλευτή ισορροπεί στην τήρηση των κανόνων δεοντολογίας και στην ανακούφιση των συμπτωμάτων των ασθενών αυτών που επιπλέον της σωματικής καταπόνησης βιώνουν και ψυχοκοινωνικές διαταραχές. Σημαντικός είναι επίσης ο ρόλος του νοσηλευτή στην πρόληψη και στην ενημέρωση.
