Επιτομή:
Ο χορός ως θεραπευτικό μέσο αναπτύχθηκε αρχικά τη δεκαετία του 1940 και του 1950 στις ΗΠΑ από πρωτοπόρους Αμερικάνους χορευτές, που ανέπτυξαν μεθόδους οι οποίες εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ευρέως έως και σήμερα για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης. Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε εκτός από ψυχοθεραπεία και ως κινησιοθεραπεία, εξασφαλίζοντας τη συναισθηματική, σωματική και κοινωνική ένταξη των ασθενών.
Μέσω του χορού, ζωντανεύει το σώμα του ασθενούς, τον επανασυνδέει με τον προσωπικό του έλεγχο, τον φέρνει κοντά σε άλλους ανθρώπους, ασθενείς και μη και τον κάνει να νιώθει δημιουργικός. Επίσης προωθεί την αναγέννηση των κατεστραμμένων νεύρων και ενισχύει την ισορροπία, τα επίπεδα ντοπαμίνης αυξάνονται και οι διαταραχές κινητικότητας βελτιώνονται. Διάφοροι μηχανισμοί ευθύνονται για τη βελτίωση των ασθενών μέσω του χορού, συμπεριλαμβανομένων της μουσικής, του χορευτικού συντρόφου, καθώς και των κινήσεων που ενσωματώνονται σε κάθε μορφή χορού. Η χοροθεραπεία είναι μια ολοκληρωμένη μορφή θεραπείας που παρέχει φυσικά, κοινωνικά, και γνωστικά οφέλη στους συμμετέχοντες. Τα φυσικά οφέλη περιλαμβάνουν τη βελτίωση της ισορροπίας, την ευελιξία, τη δύναμη, την αντοχή, την αίσθηση του χώρου, καθώς και την ενίσχυση των αισθητικοκινητικών συστημάτων. Ο χορός μέσω της κίνησης αποτελεί μια διασκεδαστική και μη συμβατική φυσική θεραπεία για άτομα με νευρολογικές ασθένειες.
Τέλος, στόχος της ανασκόπησης είναι η διερεύνηση του χορού ως μέσο θεραπείας σε ενήλικες οι οποίοι έχουν διαγνωστεί με Parkinson, αλλά και με Άνοια, καθώς επίσης και σε παιδιά με αυτισμό και σύνδρομο Down.
