Επιτομή:
Η νευρική ανορεξία είναι μια σοβαρή ψυχική διαταραχή που προκαλεί συννοσηρότητα με άλλες ψυχιατρικές διαταραχές. Οι ασθενείς αντιλαμβάνονται τα βασικά συμπτώματα τόσο ως αρνητικά όσο και ως θετικά και υπάρχει συνεπώς αμφιθυμία στη θεραπεία και την αποκατάσταση. Η συνήθης έναρξη της νευρικής ανορεξίας εμφανίζεται μεταξύ των ηλικιών 14-18 ετών. Η παρούσα πτυχιακή στοχεύει στην βιβλιογραφική ανασκόπηση σχετικά με τη ψυχογενή ανορεξία σε παιδιά και εφήβους. Δευτερεύον στόχος είναι να διερευνηθούν οι προκλήσεις που παρουσιάζονται στο νοσηλευτικό προσωπικό όταν φροντίζει ένα παιδί ή έφηβο που πάσχει από νευρική ανορεξία. Από την βιβλιογραφία φάνηκε ότι στον παιδιατρικό πληθυσμό, οι διατροφικές διαταραχές, όπως η νευρική ανορεξία, προκαλούν ιδιαίτερη ανησυχία, δεδομένου των καταστροφικών επιπτώσεων που μπορεί να έχει η πείνα στην ανάπτυξη. Η γνώση του πώς εκδηλώνεται αυτή η ασθένεια σε παιδιά και εφήβους παραμένει περιορισμένη, δεδομένου ότι η έρευνα, μέχρι σήμερα, επικεντρώνεται συνήθως στους ενήλικες. Το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών, (DSM-V) ή η Διεθνής Ταξινόμηση των Νοσημάτων 10 (ICD-10) αποτελούν τις κύριες μεθόδους ταξινόμησης της ασθένειας. Οι αιτιολογικοί παράγοντες που περιγράφονται για την νευρική ανορεξία επικεντρώνονται τόσο στις βιολογικές, ψυχολογικές όσο και στις κοινωνικοπολιτισμικές μεταβλητές. Επίσης από την βιβλιογραφική ανασκόπηση προέκυψε ότι η θεραπεία με βάση την οικογένεια είναι η θεραπεία επιλογής για εφήβους ασθενείς και τους γονείς τους, ενώ η ατομική ψυχοθεραπεία χρησιμοποιείται για ενήλικες ασθενείς. Τέσσερα βασικά σημεία βρέθηκαν σημαντικά για τη νοσηλευτική φροντίδα: τα βασικά στοιχεία μιας σχέσης, ο ασθενής στο επίκεντρο, οι απόψεις των νοσηλευτών και οι γνώσεις αυτών για την νευρική ανορεξία. Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω κρίνεται σκόπιμο η εκπαίδευση των νοσηλευτών να είναι εξειδικευμένη σε θέματα τόσο στην βέλτιστή θεραπεία των ασθενών με νευρική ανορεξία, όσο και στην ενδυνάμωση και υποστήριξη των ασθενών και των οικογενειών αυτών.
