Επιτομή:
Η παρούσα εργασία επιχειρεί να αναδείξει τη συμβολή της φυσικοθεραπείας στην αντιμετώπιση της νόσου Alzheimer, μέσα από την αξιοποίηση της υπάρχουσας βιβλιογραφίας. Τα ερευνητικά δεδομένα δε διατυπώνουν τη σαφή αιτία και τους μηχανισμούς της νευροεκφύλισης, που οδηγούν στην άνοια. Η νόσος Alzheimer είναι ανίατη ασθένεια και η θεραπεία περιορίζεται στην καθυστέρηση και ανακούφιση των συμπτωμάτων. Η νόσος παρουσιάζει μία μακρά εξέλιξη, που μπορεί να διαρκέσει πάνω από μία δεκαετία. Η έκπτωση των γνωστικών ικανοτήτων και στη συνέχεια των φυσικών, εξελίσσεται μέσα από τρία στάδια, που καθορίζονται ανάλογα με το βαθμό σοβαρότητάς τους, ενώ ένα προκλινικό στάδιο, χωρίς την παρουσία συμπτωμάτων προηγείται.
Η φυσικοθεραπεία, όπως και άλλες μη φαρμακευτικές θεραπείες, συνδράμει ποικιλοτρόπως στη διαχείριση της νόσου. Χρησιμοποιεί τα εργαλεία της παρατήρησης και αξιολόγησης για να σχεδιάσει το ενδεδειγμένο θεραπευτικό πρόγραμμα. Συστηματικές μελέτες έχουν αναδείξει την άσκηση σαν έναν αποτελεσματικό σύμμαχο στην καθυστέρηση τόσο των γνωστικών όσο και των σωματικών και ψυχολογικών συμπτωμάτων. Η μάλαξη στερείται στατιστικά σημαντικών μελετών όσον αφορά την αντιμετώπιση του πόνου, πολλοί όμως επαγγελματίες υγείας την εφαρμόζουν για τα φυσιολογικά και ψυχολογικά της οφέλη, στηριζόμενοι στην κλινική εμπειρία. Όσον αφορά νέες φυσικοθεραπευτικές μεθόδους, όπως ο επαναλαμβανόμενος διακρανιακός μαγνητικός ερεθισμός, η εικονική πραγματικότητα και τα ψηφιακά διαδραστικά παιχνίδια κονσόλας, η υπάρχουσα βιβλιογραφία είναι ελλιπής.
Ο συμβουλευτικός και εκπαιδευτικός ρόλος της φυσικοθεραπείας είναι ιδιαίτερα πολύτιμος για τους φροντιστές των ασθενών, οι οποίοι με τον τρόπο αυτό γνωρίζουν στρατηγικές που τους βοηθούν στο έργο τους.
Τέλος γίνεται μία σύντομη αναφορά στο κόστος, καθώς και σε οικονομικά και νομικά ζητήματα που αφορούν τον ασθενή. Σημειώνονται επίσης οι πιο γνωστές μη κερδοσκοπικές οργανώσεις Alzheimer στην Ελλάδα και διεθνώς.
