Οι επιδράσεις των τεχνικών μαλακών μορίων (ERGON TECHNIQUE) και των ασκήσεων νευρομυϊκής επανεκπαίδευσης στη βελτίωση της λειτουργικότητας ασθενών με αυχεναλγία

Abstract

Εισαγωγή: Μελέτες έχουν δείξει ότι οι λανθασμένες εμβιομηχανικές προσαρμογές της σπονδυλικής στήλης (ΣΣ) και ιδιαίτερα η πρόσθια προβολή της κεφαλής (ΠΠΚ) σταδιακά οδηγούν σε αυχενική δυσλειτουργία και πόνο στα πλαίσια ενός μυοσκελετικού συνδρόμου που εμφανίζει υψηλή επιδημιολογική εμφάνιση. Η ΠΠΚ ορίζεται ως η μετατόπιση της κεφαλής πρόσθια με υπερέκταση της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης. Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν η αξιολόγηση της βραχυπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης επίδρασης της συνδυαστικής εφαρμογής τεχνικών κινητοποίησης των μαλακών μορίων της αυχενικής και θωρακικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης (ERGON IASTM TECHNIQUE) και ενός προγράμματος θεραπευτικής άσκησης και διατάσεων για την νευρομυϊκή ενίσχυση της συγκεκριμένης ανατομικής περιοχής στην εμβιομηχανική διόρθωση του σώματος και στην βελτίωση της λειτουργικότητας ασθενών με διάγνωση αυχενικού συνδρόμου μηχανικής αιτιολογίας και με συνοδή πρόσθια προβολή της κεφαλής (ΠΠΚ) . Μέθοδος: Συνολικά 20 γυναίκες, ηλικίας 43-65 ετών, οι οποίες εμφάνιζαν αυχενικό σύνδρομο με συνοδή ΠΠΚ (μέσος όρος τιμών: ΠΠΚ καθιστή θέση=41,9 και ΠΠΚ όρθια θέση= 46,5) έλαβαν μέρος σε αυτή την μελέτη. Το δείγμα χωρίστηκε τυχαία σε 2 ομάδες παρέμβασης. Αξιολογήθηκαν οι ακόλουθες μεταβλητές: ΠΠΚ όρθια θέση, ΠΠΚ καθιστή θέση, η δύναμη της κάμψης, της έκτασης και των πλάγιων κάμψεων του αυχένα, η αξιολόγηση μέσω ερωτηματολογίου πόνου (VAS Scale), η αξιολόγηση της ανικανότητας των ασθενών με το ερωτηματολόγιο Neck pain disability index (NDI) και το εύρος τροχιάς στην κάμψη, έκταση, στροφές και πλάγιες κάμψεις του αυχένα. Οι 2 ομάδες πραγματοποίησαν πρόγραμμα θεραπειών διάρκειας 1 μήνα όπου στην ομάδα Α πραγματοποιήθηκαν τεχνικές μάλαξης, τεχνικές ERGON IASTM TECHNIQUE, 3 ασκήσεις ενδυνάμωσης των καμπτήρων του αυχένα από καθιστή και ύπτια θέση, 1 άσκηση για την ενεργοποίηση της προσαγωγής των ωμοπλατών από πρηνή θέση και διατάσεις στους εκτείνοντες και στους θωρακικούς μύες. Στην Β ομάδα δεν πραγματοποιήθηκαν οι τεχνικές ERGON IASTM TECHNIQUE. Οι συμμετέχουσες επαναξιολογήθηκαν μετά από 2 και μετά από 4 εβδομάδες μετά το τέλος της τελευταίας θεραπευτικής συνεδρίας. Και στις 2 ομάδες οι συμμετέχουσες πραγματοποιούσαν τις διατάσεις και τις ασκήσεις και στο σπίτι σε όλη την διάρκεια των 2 μηνών. Αποτελέσματα: Η συνδυαστική εφαρμογή της ERGON IASTM TECHNIQUE και της άσκησης (ομάδα Α) οδήγησε σε καλύτερα αποτελέσματα συγκριτικά με αυτά της ομάδας που έλαβε μόνο μάλαξη και άσκηση(ομάδα Β). Σε αυτά, παρατηρήθηκε σημαντική μακροπρόθεσμη βελτίωση της πρόσθιας προβολής της κεφαλής (ΠΠΚ) στη καθιστή λήψη στην ομάδα Α με μείωση της στο τέλος της 8ης συνεδρίας, στη 1η επακολούθηση και στη 2η επακολούθηση συγκριτικά με την ομάδα Β που η ΠΠΚ βελτιώθηκε μόνο βραχυπρόθεσμα, δηλαδή στην 8η συνεδρία ενώ στις 2 επακολουθήσεις σταδιακά επέστρεψε στα αρχικά της επίπεδα. Όσον αφορά το εύρος τροχιάς (ROM) στην ομάδα Α υπήρχε βραχυπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη βελτίωση στη δεξιά πλάγια κάμψη ενώ στην ομάδα Β η βελτίωση ήταν μόνο βραχυπρόθεσμη. Στην δύναμη παρουσιάστηκε βραχυπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη βελτίωση στην κίνηση της κάμψης στην ομάδα Α ενώ στην ομάδα Β δεν διατηρήθηκε η βελτίωση μετά το πέρας των θεραπειών. Τέλος, παρουσιάστηκε σημαντική βελτίωση της λειτουργικότητα του αυχένα σε σχέση με την ΠΠΚ στην ομάδα Α και στην όρθια και στην καθιστή λήψη μετά τη 1η και μετά την 2η επακολούθηση σε σχέση με την ομάδα Β. Συμπεράσματα: Ένα πρόγραμμα κινητοποίησης των μαλακών μορίων με ειδικό εξοπλισμό ERGON IASTM TECHNIQUE, στοχευμένων ασκήσεων στους εν τω βάθει μύες του αυχένα και στους μύες της ωμοπλάτης και διατάσεων στους θωρακικούς μύες είναι σε θέση να βελτιώσει την ΠΠΚ, τον πόνο καθώς και της συνολική λειτουργικότητας ασθενών με αυχενικό σύνδρομο και συνοδή ΠΠΚ. Φαίνεται ότι η μυοπεριτονιακή απελευθέρωση μπορεί να συμβάλλει στην διόρθωσή των σωματικών προτύπων και σε συνδυασμό με την νευρομυϊκή επανεκπαίδευση της περιοχής να συμβάλλει στην βελτίωση της λειτουργικότητάς του ασθενή.