Επιτομή:
Σκοπός: H παρούσα έρευνα έχει σκοπό να μελετήσει ανήλικους αθλητές ποδοσφαίρου, διερευνώντας τους τραυματισμούς που προκύπτουν στην προπόνηση ή τον αγώνα και τον πόνο που νιώθουν σε διάφορα μέρη του σώματος κατά τη διάρκεια ενός αγωνιστικού έτους. Επιπλέον στόχοι της παρούσας έρευνας είναι να περιγραφούν οι παράγοντες που επηρεάζουν τους τραυματισμούς, την συχνότητα τους καθώς και αυτή του πόνου εστιάζοντας στη σωματική μάζα, το ύψος, τον δείκτη μάζα σώματος, την ηλικία, τα έτη προπόνησης και την πλευρίωση του κάτω άκρου κάθε ανήλικου αθλητή.
Μέθοδος: Tο δείγμα αποτελείται από 103 ανήλικους αθλητές, σχεδόν ισόποσα κατανεμημένους ηλικιακά, εκ των οποίων οι μισοί γυμνάζονται στον σύλλογο του ΑΘΗΝΑΙΚΟΥ Α.Σ. Βύρωνα , με μέσο ύψος 1,60 μέτρα, μάζα 53,93 κιλών και δείκτη μάζα σώματος 20,61. Η έρευνα διεξήχθη συλλέγοντας δεδομένα με τη χρήση τριών ερωτηματολογίων από τους ανήλικους αθλητές ποδοσφαίρου.
Αποτελέσματα: Οι τραυματισμοί με την μεγαλύτερη συχνότητα στους ανήλικους αθλητές ποδοσφαίρου είναι οι θλάσεις στην περιοχή του μηρού (12%προπόνηση, 19,3%αγώνα) και τα διαστρέμματα ποδοκνημικής (40% προπόνηση,32,2%αγώνα). Ακόμη, σημαντικό είναι το συμπέρασμα για το είδος του τραυματισμού των νεαρών ποδοσφαιριστών καθώς το 77,4% των τραυματισμών προέρχεται από άμεση πλήξη. Υψηλότερα ποσοστά πόνου στην ποδοκνημική άρθρωση εμφάνισαν οι αθλητές με μεγαλύτερη μάζα, ύψος, ηλικία και προπονητική ηλικία, συχνότερο πόνο στα γόνατα εμφάνισαν οι αθλητές με μεγαλύτερο δείκτη μάζας σώματος ενώ στην οσφυϊκή περιοχή εμφάνισαν οι μεγαλύτεροι ηλικιακά αθλητές αριστερής πλευρίωσης. Τέλος, βρέθηκε ότι οι αθλητές δεξιάς πλευρίωσης έχουν καλύτερη ευλυγισία ανεξαρτήτως τύπου και είδους τραυματισμού καθώς και ότι οι νεαροί αθλητές που έχουν τραυματιστεί στην προπόνηση έχουν μεγαλύτερη μάζα, ύψος, δείκτη μάζας σώματος, ηλικία και προπονητική ηλικία
Συμπεράσματα: Οι θλάσεις στην περιοχή του μηρού καθώς και τα διαστρέμματα ποδοκνημικής των νεαρών αθλητών κρίνεται επιτακτικό να μειωθούν σε συχνότητα. Επίσης είναι σημαντικό να υπάρχει κατάλληλη καθοδήγηση στους νεαρούς αθλητές έτσι ώστε να διατηρούν φυσιολογικό βάρος για να μειωθούν οι πιθανότητες τραυματισμού. Συνεπώς, οι αθλητικοί φυσικοθεραπευτές οφείλουν να δίνουν μεγαλύτερη έμφαση σε προγράμματα πρόληψης τραυματισμών στους νεαρούς ποδοσφαιριστές με στόχο τη μείωση της συχνότητας των μυϊκών και συνδεσμικών τραυματισμών και να εμφυσήσουν σε αυτούς τη σημαντικότητα της πρόληψης. Νεότερες έρευνες είναι απαραίτητες για την διασαφήνιση της επιδημιολογικής εμφάνισης των τραυματισμών σε ανήλικους αθλητές ποδοσφαίρου. Αυτές οι έρευνες θα πρέπει να αξιολογήσουν μεγαλύτερο αριθμό αθλητών για συνεχόμενες χρονικές περιόδους.
