Σχιζοφρένεια: νοσηλευτική παρέμβαση στην οικογένεια και τον ασθενή.

Abstract

Η σχιζοφρένεια, αποτελεί μια άκρως πολύπλοκη ψυχική ασθένεια που χαρακτηρίζεται από βαθιές διαταραχές της γνώσης και των συναισθημάτων, που συχνά οδηγούν σε προοδευτική απώλεια της αυτο-φροντίδας και της κοινωνικής λειτουργίας στα άτομα που έχουν προσβληθεί. Η νόσος, δεν είναι απαραίτητο να αφορά μια ενιαία διαταραχή, αλλά ένα ολόκληρο σύνολο διαταραχών με διαφορετική αιτιολογία. Γι’ αυτό το λόγο, λίγες είναι οι επιτρεπτές γενικεύσεις. Μερικά από τα δείγματα της νόσου είναι η ύπαρξη ψευδαισθήσεως και το παραλήρημα: το άτομο βυθίζεται στο «εγώ» του, επηρεάζεται η σκέψη του και αδυνατεί να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τις ψευδαισθήσεις. Η νόσος, είναι γνωστή σε εμάς από την αρχαιότητα, αλλά από το 19ο αι. έγιναν οι ενέργειες, ώστε να ξεκινήσουν πια να λαμβάνονται μέτρα προστασίας των ατόμων που πάσχουν απ’ αυτή. Από τον 20ο αι. η σχιζοφρένεια διαχωρίστηκε από την μανιοκαταθλιπτική διαταραχή και χωρίστηκε σε διάφορες κατηγορίες. Το 1911, ο Eugen Bleuler υιοθέτησε για πρώτη φορά τον όρο «ομάδα των σχιζοφρενειών» καιν ακολούθησε πληθώρα ορισμών, ώστε να καθοριστεί αυτή η ομάδα. Ύστερα, ο όρος καθιερώθηκε ως σήμερα. Τα άτομα που πάσχουν από την σχιζοφρένεια, μπορεί να βρίσκονται σε οξεία φάση και να εμφανίζουν σοβαρά συμπτώματα. Υπάρχουν και άτομα τα οποία μπορούν όμως να ζουν σε καλό επίπεδο. Άλλοι πάλι υποφέρουν χρόνια από συνεχή η υποτροπιάζουσα σχιζοφρένεια και μπορεί να επανέλθουν λίγο ή να μην επανέλθουν ποτέ πλήρως και να χρειάζονται τη φροντίδα άλλων ανθρώπων. Παρόλο που η ψυχοφαρμακολογική θεραπεία είναι απαραίτητη και θεωρείται η βάση για την επίτευξη καλύτερης φυσικής και νοητικής λειτουργίας στη σχιζοφρένεια, αρκετοί περιορισμοί, όπως οι αναπόφευκτες δυσμενείς επιδράσεις (π.χ. οξεία εξωπυραμιδικά συμπτώματα και άλλες νευρογνωστικές διαταραχές στη μακροχρόνια θεραπεία με αυτά τα φάρμακα) και άρνηση χορήγησης φαρμάκων ή η μη συμμόρφωση, έχουν μειώσει την αποτελεσματικότητά τους στη θεραπεία της σχιζοφρένειας. Η πεποίθηση ότι η χρήση αντιψυχωσικώνφαρμάκων από μόνη της μπορεί να οδηγήσει σε πλήρη ανάκτηση, πρόωρη απόρριψη ή μειωμένο κίνδυνο υποτροπής, δεν μπορεί να είναι πραγματική σε πολλές περιπτώσεις. Οι πρόσφατες κατευθυντήριες γραμμές για τη θεραπεία και τη φροντίδα της σχιζοφρένιας, συνέστησαν στους ασθενείς (ή / και τους φροντιστές της οικογένειας) να αποκτήσουν επαρκείς γνώσεις σχετικά με την ασθένεια και τις θεραπείες της και άλλες στρατηγικές σε ψυχοκοινωνικές και / ή επικεντρωμένες στον άνθρωπο παρεμβάσεις, ώστε να μεγιστοποιηθεί η αποδοχή και η ικανοποίησή τους με τις θεραπείες και τη βελτίωση της εμπειρίας και των αποτελεσμάτων της περίθαλψης για αυτούς τους ασθενείς. Οι επαγγελματίες υγείας και ειδικά το νοσηλευτικό προσωπικό πρέπει να συνεργαστούν με τους ασθενείς και τους φροντιστές τους, προσφέροντας θεραπεία, εκπαίδευση, υποστήριξη και ψυχοκοινωνική φροντίδα σε ένα κλίμα ελπίδας και αισιοδοξίας. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, η κλινική έρευνα έχει δείξει όλο και περισσότερο ότι οι ψυχοκοινωνικές παρεμβάσεις με βάση την κοινότητα μπορούν να βελτιώσουν τις μακροπρόθεσμες εκβάσεις ασθενών με σχιζοφρένεια και άλλες σοβαρές ψυχικές ασθένειες, όταν αποτελούν συμπλήρωμα των φαρμάκων ή της συνήθους ψυχιατρικής περίθαλψης. Μπορούν να μειώσουν τα ψυχωτικά συμπτώματα και την υποτροπή και να βελτιώσουν τις μακροπρόθεσμες εκβάσεις των ασθενών, όπως η ανάκαμψη, η ύφεση και η εξέλιξη της νόσου.