Επιτομή:
Εισαγωγή: Η αυτοκτονικότητα αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα για όλες σχεδόν τις κοινωνίες. Δεν πρόκειται για μια απλώς τυχαία πράξη, αλλά για μια ενέργεια που διαπράττει το άτομο προκειμένου να αντιμετωπίσει τα συναισθήματα απελπισίας, μοναξιάς και ματαιοδοξίας που αντιμετωπίζει για τη ζωή του, αλλά και για προβλήματα που βιώνει. Λόγω ότι η αυτοκτονία επηρεάζει όχι μόνο το άτομο που τη διαπράττει αλλά και τους οικείους του, συντελεί στο να κατατάσσεται σε ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα δημόσιας υγείας. Σκοπός: Στην παρούσα εργασία στόχος ήταν να αναπτυχθεί το ζήτημα του αυτοκτονικού ιδεασμού και ο ρόλος του νοσηλευτή κατά τη διάρκεια κρίσης. Μεθοδολογία: Πραγματοποιήθηκε βιβλιογραφική ανασκόπηση άρθρων και ερευνών των τελευταίων χρόνων προκειμένου να αναπτυχθεί ο αυτοκτονικός ιδεασμός, οι παράγοντες που τον προκαλούν, τα σημάδια που συμβάλλουν στη διάγνωση, η θεραπευτική αντιμετώπιση και ο ρόλος των επαγγελματιών υγείας με ιδιαίτερη αναφορά στο ρόλο του νοσηλευτή. Αποτελέσματα: Η αυτοκτονία δεν είναι επιλογή του ατόμου. Για να φτάσει το άτομο να προσπαθήσει να θέσει τέρμα στη ζωή του, έχει αναπτύξει αυτοκτονικές σκέψεις, οι οποίες πολλές φορές σε συνδυασμό με κάποια άλλη διαταραχή ψυχικής υγείας, μπορεί να αποβούν μοιραίες. Παράγοντες, όπως το οικογενειακό ιστορικό, δημογραφικοί παράγοντες και η προσωπικότητα του ατόμου, φαίνεται να επιδρούν στην ανάδειξη του αυτοκτονικού ιδεασμού. Συμπεράσματα: Ο αυτοκτονικός ιδεασμός αποτελεί μια νοσηρή κατάσταση στην οποία τα άτομα αναπτύσσουν έντονες σκέψεις ότι δεν είναι ικανά, δεν μπορούν να επιλύσουν τα προβλήματά τους και ότι η ζωή είναι μάταιη γι’ αυτούς, με αποτέλεσμα να αναπτύσσουν αυτοκτονική συμπεριφορά. Η αντιμετώπιση του αυτοκτονικού ιδεασμού είναι ζωτικής σημασίας. Ο καλύτερος τρόπος για την αντιμετώπισή του είναι η έγκυρη διάγνωση και θεραπεία του ασθενούς με το ρόλο του νοσηλευτή να έχει ιδιαίτερη σημασία σε όλη τη διαδικασία.
