Ψυχοπαθολογία σε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας και νοσηλευτική παρέμβαση.

Abstract

Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μια χρόνια φλεγμονώδης νόσος του κεντρικού νευρικού συστήματος. Πρόκειται για μια αυτοάνοση νόσο, η οποία οφείλεται σε πάθηση της λεύκης ουσίας του κεντρικού νευρικού συστήματος (ΚΝΣ). Παρ’ όλα αυτά έχει αποδειχθεί πως 1ου βαθμού συγγενείς έχουν μεγάλες πιθανότητες εκδήλωσης αυτή της νόσου. Η ΣΚΠ είναι μια προοδευτικά εξελισσόμενη και μη αναστρέψιμη νόσος, γι’ αυτό το λόγο σταθεροποιείται ανάλογα με την κλινική εικόνα. Η ΣΚΠ λόγω του ότι τροποποιεί όλη την ζωή του ασθενούς βάζοντάς τον σε μια καινούρια καθημερινότητα με διαφορετικές προτεραιότητες, επηρεάζει και την ψυχολογία του σε μεγάλο βαθμό. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας πτυχιακής εργασίας είναι η κατανόηση της ΣΚΠ αλλά και οι επιδράσεις που έχει τόσο στον ίδιο τον ασθενή όσο και στο περιβάλλον του, καθώς και ο ρόλος του νοσηλευτή στη φροντίδα του ασθενούς. Υλικό και μέθοδος: Η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε για τη συγγραφή της παρούσας πτυχιακής εργασίας είναι η βιβλιογραφική ανασκόπηση. Η συγγραφή της έγινε έπειτα από μελέτη επιστημονικών βιβλίων, διαδικτυακή αναζήτηση και συζήτηση με ασθενείς. Αποτελέσματα: Η ΣΚΠ επηρεάζει σημαντικά τόσο τη ζωή τόσο του ίδιου του ασθενούς όσο και του περιβάλλοντος του, τόσο σε σωματικό όσο και ψυχολογικό επίπεδο. Λόγω του ότι η καθημερινότητα του ασθενούς τροποποιείται μέρα με τη μέρα η ψυχολογία του επηρεάζεται σημαντικά. Αυτό μπορεί να έχει και σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση διαφόρων ψυχικών διαταραχών. Σε όλο αυτόν τον αγώνα ο νοσηλευτής στέκεται στο πλευρό τόσο του ασθενούς όσο και του οικογενειακού του περιβάλλοντος, καθώς βρίσκεται εκεί για τη σωματική φροντίδα, την ψυχολογική υποστήριξη, την εκπαίδευση και την πρόληψη . Συμπεράσματα: Η έγκαιρη διάγνωση, αποδοχή και αντιμετώπιση των επιμέρους προβλημάτων σε συνδυασμό με την ψυχολογική υποστήριξη της οικογένειας διευκολύνουν κατά πολύ την καθημερινότητα του ασθενούς. Η συμβολή του νοσηλευτή είναι πολύ σημαντική καθώς φροντίζει όχι μόνο για τη σωματική υγεία άλλα και για την ψυχολογική υποστήριξη και εκπαίδευση του ασθενούς. Έτσι το άτομο δεν περιθωριοποιείται, αποκτά αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση, ευκολότερη καθημερινότητα και όρεξη για ζωή. Ούτως ή άλλως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως και οι ασθενείς είναι άνθρωποι με ανάγκες και αισθήματα.