Καρκίνος παχέος εντέρου και ο ρόλος του νοσηλευτή κατά τη διάρκεια νοσηλείας του ασθενούς.

Abstract

Εισαγωγή: Ο καρκίνος του παχέος εντέρου είναι ένας από τους πιο κοινούς καρκίνους και μια από τις κυριότερες αιτίες θανάτου. Είναι ιδιαίτερα κοινός στον δυτικό κόσμο και αντιπροσωπεύει εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους ετησίως. Η συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων καρκίνου του παχέος εντέρου είναι σποραδική και προκύπτει από προϋπάρχοντα ορθοκολικά αδενώματα. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η παρουσίαση του μεγέθους της νόσου του καρκίνου του παχέος εντέρου, ο εντοπισμός των προγνωστικών παραγόντων καθώς και οι νοσηλευτικές παρεμβάσεις οι οποίες συμβάλλουν στην αποφυγή των επιπλοκών και στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής των ασθενών. Ανασκόπηση βιβλιογραφίας: Πραγματοποιήθηκε ανασκόπηση της ελληνικής και διεθνούς βιβλιογραφίας σε ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων (Google Scholar, PubMed, Science Direct) και σε έγκυρες ιστοσελίδες (WHO, CDC), σε επιστημονικά τεκμηριωμένα άρθρα των τελευταίων δύο δεκαετιών, 2000-2020. Στην αναζήτηση χρησιμοποιήθηκαν λέξεις κλειδιά όπως καρκίνος παχέος εντέρου, επιδημιολογία, συμπτώματα, κλινική εικόνα, πρόληψη, θεραπεία, ρόλος του νοσηλευτή (colorectal cancer, epidemiology, symptoms, clinical features, prevention, treatment, nurse role). Συμπεράσματα: Ο καρκίνος του παχέος εντέρου είναι ο τρίτος πιο θανατηφόρος και τέταρτος πιο συχνά διαγνωσμένος καρκίνος στον κόσμο. Σχεδόν 2 εκατομμύρια νέες περιπτώσεις και περίπου 1 εκατομμύριο θάνατοι αναμένονται να συμβούν στα επόμενα έτη. Η εκδήλωση της νόσου αυξάνεται σταθερά παγκοσμίως, ειδικά σε αναπτυσσόμενες χώρες που υιοθετούν τον «δυτικό» τρόπο ζωής. Η παχυσαρκία, ο καθιστικός τρόπος ζωής, η κατανάλωση κόκκινου κρέατος, το αλκοόλ και ο καπνός θεωρούνται οι κινητήριοι παράγοντες πίσω από την ανάπτυξη του καρκίνου του παχέος εντέρου. Ωστόσο, οι πρόσφατες εξελίξεις στον έλεγχο της έγκαιρης ανίχνευσης και στις επιλογές θεραπείας έχουν μειώσει τη θνησιμότητα στις ανεπτυγμένες χώρες, ακόμη και ενόψει της αυξανόμενης συχνότητας. Οι γενετικοί έλεγχοι και η καλύτερη τεκμηρίωση του οικογενειακού ιστορικού μπορούν να επιτρέψουν σε όσους έχουν κληρονομική προδιάθεση να λάβουν προληπτικά μέτρα. Εν τω μεταξύ, ο γενικός πληθυσμός μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο μειώνοντας την κατανάλωση κόκκινου κρέατος, αλκοόλ και καπνού και αυξάνοντας την κατανάλωση ινών, υγιεινών τροφίμων και ορισμένων βιταμινών και μετάλλων.