Άνοια στην τρίτη ηλικία και ρόλος νοσηλευτή.

Abstract

Το αδιαμφησβήτητο επίτευγμα της επιστήμης, δηλαδή η αύξηση του μέσου όρου ζωής, αλλάζει τη δομή του πληθυσμού και δημιουργεί νέα κοινωνικοοικονομικά δεδομένα. Η γήρανση είναι ετερογενής διαδικασία και χαρακτηρίζεται από έκπτωση των φυσιολογικών λειτουργιών. Σύμφωνα με τις έρευνες του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (2000), το ποσοστό του πληθυσμού των ηλικιωμένων άνω των 60 αναμένεται να αυξηθεί από 21% το 2002 σε 36% το 2050. Επομένως, είναι ιδιαίτερης σημασίας αρχικά η μελέτη της ανθρώπινης γήρανσης καθώς και των χαρακτηριστικών της για την καλύτερη αντιμετώπιση των ηλικιωμένων τόσο από την πλευρά της κοινωνίας όσο και της οικονομίας.Ένα εξίσου σημαντικό γεγονός που επιφέρει η αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης είναι η ραγδαία αύξηση των χρόνιων νόσων που πλήττει κυρίως την Τρίτη ηλικία. Σύμφωνα με την Eurodem, υπολογίζεται ότι παγκοσμίως υπάρχουν στη χώρας μας 140.000 ασθενείς με άνοια. Η σημαντικότερη ίσως νόσος που σχετίζεται με την Τρίτη ηλικία είναι η άνοια, με τη συχνότερη μορφή της να είναι η νόσος Alzheimer. Η άνοια χαρακτηρίζεται σαν μια επίκτητη και εμμένουσα έκπτωση διανοητικών ικανοτήτων που επηρεάζει γνωστικές λειτουργίες. Η άνοια είναι αρκετά σοβαρή ώστε να επηρεάζει τόσο την καθημερινότητα του ίδιου του ατόμου όσο και του οικείου περιβάλλοντος και των φροντιστών του. Επομένως, σημαντικό ρόλο τόσο στην πρόληψη της ασθένειας όσο στην διάγνωση και τη θεραπεία του ανοϊκού ασθενή διαδραματίζει ο νοσηλευτής. Ο ίδιος με την συνδρομή του έχει ρόλο παρηγορητικό και υπερασπιστικό , καθώς απασχολεί τον ασθενή και τον φροντίζει σε όλα τα στάδια της αντιμετώπισης του μέσα στο νοσοκομείο. Επίσης, συνδράμει και στη εκτός νοσοκομείου θεραπεία του καθώς παρέχει διδασκαλία στους συγγενείς και στους φροντιστές του για το πως θα πρέπει να τον απασχολούν και τι ‘κανόνες’ θα πρέπει να τηρούν για την ομαλή καθημερινότητα τους και συμβίωση τους.