Επιτομή:
Εισαγωγή: Το αυχενικό σύνδρομο είναι μία από τις πιο συνηθισμένες παθήσεις πολλαπλής αιτιολογίας και μπορεί να εμφανιστεί σε οποιονδήποτε μετά την ηλικία των 25 - 30 ετών. Τα συχνότερα συμπτώματα παθολογιών στην περιοχή του αυχένα είναι ο πόνος και η δυσκαμψία, που μπορεί να επεκτείνονται στην οπίσθια και πλάγια επιφάνεια του αυχένα, στην περιοχή του ώμου ή και στην ανώτερη περιοχή της ράχης και του κορμού. Κυρίαρχοι στόχοι των προγραμμάτων αποκατάστασης και ειδικότερα των θεραπευτικών τεχνικών μαλακών μορίων αποτελούν η μείωση του πόνου και του μυϊκού σπασμού καθώς και η ανάκτηση της ελαστικότητας της περιοχής.
Σκοπός: Η παρούσα ερευνητική εργασία έχει σκοπό να μελετήσει την αποτελεσματικότητα τριών συγκεκριμένων τεχνικών μαλακών μορίων στη βελτίωση της ελαστικότητας της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης. Στις τεχνικές που αξιολογήθηκαν περιλαμβάνονται η κλασσική μάλαξη, οι διατάσεις και η τεχνική κινητοποίησης μαλακών μορίων IASTM ERGON TECHNIQUE.
Μεθοδολογία: Το δείγμα της έρευνας αποτελείται από 18 υγιή άτομα χωρίς ιστορικό τραυματισμών, εκ των οποίων 8 είναι κορίτσια και 10 αγόρια. Οι συνεδρίες για κάθε συμμετέχοντα είναι συνολικά τρεις, μία για την κάθε φυσικοθεραπευτική παρέμβαση που μελετάται. Ο χρόνος που μεσολάβησε μεταξύ των συνεδριών είναι 15 ημέρες ώστε να μην υπάρχουν ακόμα οι προσαρμογές που δημιουργήθηκαν λόγω της προηγούμενης παρέμβασης. Η επιλογή της θεραπευτικής τεχνικής πραγματοποιήθηκε με τυχαίο τρόπο. Αρχικά κάθε άτομο υποβλήθηκε 2 φορές σε μετρήσεις αξιολόγησης του παθητικού και ερευνητικού εύρους της αυχενικής μοίρας από ύπτια και καθιστή θέση αντίστοιχα με τη χρήση ειδικού γωνιόμετρου. Έπειτα ακολούθησε η φυσικοθεραπευτική τεχνική με συνολική διάρκεια 10’. Στο τέλος έγινε ξανά 2 φορές μέτρηση παθητικού και ενεργητικού εύρους κίνησης για σύγκριση αρχικών και τελικών τιμών. Η διαδικασία ήταν η ίδια σε κάθε συνεδρία και για κάθε άτομο.
Αποτελέσματα: Αρχικά, συγκρίνοντας τις τρεις θεραπείες για την κάθε κίνηση, βρέθηκε πως υπάρχουν στατιστικά σημαντικές διαφορές σε μόνο τρεις κινήσεις. Στην ενεργητική πλάγια κάμψη δεξιά, με τη μάλαξη να είναι καλύτερη από τις διατάσεις με μέσο όρο αύξησης εύρους 2,88ο. Δεν βρέθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά για τη μάλαξη σε σχέση με το ERGON και για τις διατάσεις σε σχέση με το ERGON. Στην ενεργητική και παθητική πλάγια κάμψη αριστερά το ERGON παρουσίασε στατιστικώς σημαντικές διαφορές με τις διατάσεις με p=0,018 και p=0,008 και με μέσο όρο αύξησης του εύρους 3,36ο και 4,83ο αντίστοιχα. Σε αυτές τις κινήσεις δεν υπήρξε στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ ERGON και μάλαξης καθώς ούτε μεταξύ μάλαξης και διατάσεων. Επίσης, μεταξύ 1ης και 2ης μέτρησης, δηλαδή πριν και μετά τη θεραπεία, παρουσιάστηκαν στατιστικώς σημαντικές διαφορές μεταξύ 8 κινήσεων της αυχενικής μοίρας για τη μάλαξη, μεταξύ 7 κινήσεων για τις διατάσεις και σε 10 από τις 12 συνολικά κινήσεις για την ERGON Technique.
Συμπεράσματα: Από τα αποτελέσματα καταλήγουμε πως η ERGON Technique φαίνεται να έχει μεγαλύτερη επίδραση στην αύξηση του εύρους των κινήσεων της αυχενικής μοίρας και συνεπώς και της ελαστικότητας συγκριτικά με τη μάλαξη και τις στατικές διατάσεις. Για την ενίσχυση της αξιοπιστίας των αποτελεσμάτων θα πρέπει να διεξαχθούν περαιτέρω έρευνες με σκοπό τη μελέτη κάθε θεραπευτικής μεθόδου ξεχωριστά είτε ακόμη και συνδυαστικά.
