Επιτομή:
Ο Πρώτος στόχος της έρευνας βασίζεται στην καθημερινή επαφή αλλά και τριβή του ανθρώπου με τον φυσικό και δομημένο περιβάλλοντα χώρο. Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται, βιώνει και ερμηνεύει προσωπικά την αρχιτεκτονική μέσω των αισθητήριων οργάνων του. Μέσω της συγκεκριμένης έρευνας δίνεται η δυνατότητα μιας διαφορετικής προσέγγισης της αρχιτεκτονικής, η οποία δομεί, εξελίσσει και διεγείρει την αρχιτεκτονική αντίληψη σε συνδυασμό με τον τρόπο που λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Πιο συγκεκριμένα, αποσκοπεί στην ανάδειξη καινοτόμων πτυχών που χρησιμεύουν στην καλύτερη αντιληπτική ικανότητα του αρχιτέκτονα ώστε να είναι ικανός να δημιουργεί σε κάθε περιβάλλον τις συναισθηματικές αποχρώσεις που απαιτείτε ή επιλέγει ο ίδιος να βιώσουν τα άτομα. Ο αρχιτέκτονας, δηλαδή, ελέγχονταςκατάλληλα το δομημένο και φυσικό περιβάλλον (δράση-αντίδραση) μπορεί να αυξήσει την παραγωγικότητα, να περάσει τα κατάλληλα ερεθίσματα για την ανάπτυξη του εκπαιδευτικού συστήματος, να δημιουργήσει ένα ευχάριστο κλίμα στα θλιβερά νοσοκομεία συμβάλλοντας στην υγιή ψυχολογία των εργαζομένων-ασθενών, να κατευνάσει τις εκρηκτικές ψυχολογικές συνθήκες που επικρατούν στις φυλακές μειώνοντας έτσι τα δυσάρεστα συμβάντα κτλ. Συμπερασματικά η αρχιτεκτονική αποτελεί κομμάτι μιας καθημερινής τριβής.
Ο δεύτερος στόχος συνίσταται στην ανάδειξη μιας παραγκωνισμένης, από την αρχιτεκτονική αλλά και από την κοινωνία, κατηγορίας που αφορά τα άτομα με αυτισμό. Τα άτομα αυτά, που αποτελούν μια ιδιαίτερη, κατηγορία επιζητούν ένα περιβάλλον που να εναρμονίζεται αλλά και να ενσωματώνεται στην δική τους ψυχοσύνθεση δημιουργώντας μια αισθητηριακή ισορροπία. Σε αυτή την περίπτωση, καθίσταται εφικτό να συνυπάρξουν αρμονικά στον χώρο, δίχως να κινδυνεύουν από αισθητηριακή υπερφόρτωση, εξαιτίας της υπερανάπτυξης των αισθητήριων οργάνων που διαθέτουν. Σχηματίζοντας μια ολοκληρωμένη ορθή αντίληψη του πόσο σημαντικά μας επηρεάζει καθημερινά το περιβάλλον ο αρχιτέκτονας θα είναι σε θέση να συμβάλει σημαντικά και σε κατηγορίες ανθρώπων που διαθέτουν διάφορες ιδιαιτερότητες.
