Επιτομή:
Η απόπειρα ορισμού και προσδιορισμού του άγχους έχει τις απαρχές της στα αρχαία χρόνια. Από τότε μέχρι και σήμερα έχουν γίνει αναρίθμητες προσπάθειες όχι μόνο προσδιορισμού του άγχους, αλλά και ανίχνευσης και θεραπείας του. Το έναυσμα ή αίτιο του άγχους είναι ουσιαστικά το στρες, με το οποίο συχνά συγχέονται. Οι στρεσογόνοι λοιπόν παράγοντες, όταν δρουν σε φυσιολογικά ή άτακτα διαστήματα δεν επιφέρουν ουσιαστική ζημία στον οργανισμό. Οι παράγοντες αυτοί μπορούν να εξαλειφθούν με την κατάλληλη διαχείριση ή θεραπεία. Όταν όμως οι παράγοντες αυτοί δρουν μακροχρόνια, τότε εμφανίζονται και οι παθήσεις, οι οποίες προκαλούνται από το άγχος. Η συχνότερη μορφή τέτοιων παθήσεων είναι οι αγχώδεις διαταραχές, οι οποίες ταξινομούνται σύμφωνα με την APA. Οι διαταραχές αυτές είναι δώδεκα στον αριθμό και πολύ πιθανό να εμφανιστούν στη ζωή ενός ανθρώπου. Για παράδειγμα το 1% – 4% του πληθυσμού μπορεί να βιώσει μια κρίση πανικού με έντονα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Τέτοια περιστατικά συχνά οδηγούνται – αναίτια - σε δομές υγείας, οπότε η ετοιμότητα του νοσηλευτή θεωρείται δεδομένη. Για τη διαχείριση και θεραπεία των διαταραχών άγχους συνήθως συνίσταται ο συνδυασμός ψυχοθεραπείας και φαρμακευτικής αγωγή. Εκτός όμως των αγχωδών διαταραχών, το άγχος προκαλεί εξίσου σημαντικές σωματικές ασθένειες και παθήσεις, όπως τα καρδιολογικά προβλήματα, τα αυτοάνοσα νοσήματα και άλλα. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι επιτακτική η συνδρομή του θεράποντος ιατρού, αλλά και του νοσηλευτικού προσωπικού. Τέλος, στις παθήσεις τις προκαλούμενες από το άγχος ανήκουν και οι ψυχικές διαταραχές και ψυχιατρικές παθήσεις, οι οποίες απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή, μέριμνα, φροντίδα αλλά και εξειδίκευση από το νοσηλευτικό προσωπικό, καθώς ο νοσηλευτής λειτουργεί επικουρικά, αλλά και καίρια από την διάγνωση έως και την αποθεραπεία, πλήρη ή μη.
