Το φαινόμενο της παιδικής κακοποίησης. Ο ρόλος του κοινωνικού λειτουργού στην πρόληψη και αντιμετώπιση του φαινομένου

Abstract

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), η κακοποίηση των παιδιών ορίζεται ως «κάθε μορφή σωματικής και συναισθηματικής κακομεταχείρισης, σεξουαλικής κακοποίησης, παραμέλησης και εκμετάλλευσης που έχει ως αποτέλεσμα πραγματική ή δυνητική βλάβη στην υγεία, την ανάπτυξη ή την αξιοπρέπεια του παιδιού». Υπάρχουν τέσσερις βασικοί τύποι κακοποίησης: παραμέληση, σωματική κακοποίηση, συναισθηματική κακοποίηση και σεξουαλική κακοποίηση. Διαπολιτισμικές έρευνες αποκαλύπτουν, επίσης, ότι ορισμένες κατηγορίες παιδιών - όπως αυτά που έχουν κακή υγεία ή ιδιότυπα χαρακτηριστικά, γυναίκες, «ανεπιθύμητα» παιδιά και εκείνα που γεννιούνται κάτω από δύσκολες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες - είναι πιο ευάλωτα στην κακοποίηση σε πολλές χώρες. Οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης συχνά παραλείπουν ένα σημαντικό αριθμό περιπτώσεων κακοποίησης παιδιών. Οι συνέπειες της παιδικής κακοποίησης είναι πραγματικά σοβαρές και ενδέχεται να επηρεάσουν τα ίδια τα θύματα και την κοινωνία στην οποία ζουν. H παιδική κακοποίηση, εκτός των σωματικών βλαβών, προκαλεί τραυματικό στρες στα θύματα με αποτέλεσμα την αύξηση πιθανοτήτων εμφάνισης αναπτυξιακών προβλημάτων κατά την παιδική ηλικία, την εφηβεία και την ενηλικίωση. Υπάρχει, λοιπόν, πραγματική ανάγκη για πρόληψη και αντιμετώπιση της κακοποίησης των παιδιών μέσω της συμβολής του κοινωνικού λειτουργού, η οποία θα περιλαμβάνει την εκπόνηση προγραμμάτων υποστήριξης κακοποιημένων ή ευάλωτων σε κίνδυνο παιδιών, την εφαρμογή νομικών μέτρων ή παρεμβάσεων, αλλά και θεραπευτικών επεμβάσεων, με σκοπό την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών στην υγεία, την ασφάλεια και την ευτυχία.