Επιτομή:
Η performance art έχει τις απαρχές της, όταν ακόμη το κίνημα του μεταμοντερνισμού ήταν στα σπάργανα και πριν να αποκτήσει θεωρητικό υπόβαθρο, στις πρώτες δράσεις του Υβ Κλάιν. Στη δεκαετία του '60, η τέχνη ξεκίνησε να διανοητικοποιείται ραγδαία, σε μια προσπάθεια συνεχούς πρόκλησης και διεύρυνσης των ίδιων της των ορίων, γεγονός που επέτρεψε στο έργο τέχνης να αφήσει το υλικό αντικείμενο και να μεταφερθεί -στην περίπτωση της performance- στη σχέση του ανθρώπου με τον άνθρωπο και τον χώρο, καθώς και στα συναισθήματα που προκύπτουν από τη σχέση αυτή (Τρίκας-Πανδής, 2016).
Στην παρούσα πτυχιακή εργασία πρόκειται να μελετήσουμε τις απαρχές της Perfomance Art στην Μοντέρνα Τέχνη. Η έρευνα αφορά στην παρουσίαση των βασικών χαρακτηριστικών της σχετικά νέας αυτής μορφής τέχνης, τον τρόπο με τον οποίο σχετίζεται με το κοινωνικοπολιτικό κλίμα μέσα από το οποίο αναδύθηκε, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, αλλά και τις αλλαγές που επέφερε στον καλλιτεχνικό τομέα. Αναλυτικότερα, το πρώτο κεφάλαιο αφιερώνεται στην σύγχρονη τέχνη στον 20ο αιώνα και στα πεδία αναφοράς της performance art (Ντανταϊσμός, Αφηρημένη Τέχνη, Φουτουρισμός). Στο δεύτερο κεφάλαιο γίνεται ιστορική αναδρομή στη σύγχρονη τέχνη από το 1950 έως τις μέρες μας, καθώς και εκτενής αναφορά στην εμφάνιση, τις δράσεις και τους βασικότερους εκπροσώπους της Perfomance Art. Τέλος, το τρίτο κεφάλαιο περιλαμβάνει τη σχέση της Perfomance Art με το θεσμό του μουσείου προκειμένου να διερευνηθεί αν η εν λόγω μορφή τέχνης έρχεται σε ρήξη ή ενσωματώνεται με τον θεσμό. Παρουσιάζεται, επίσης η Μέθοδος Abramović μέσω του προγράμματος As One που φιλοξενήθηκε στο μουσείο Μπενάκη.
