Επιτομή:
Η παροχή βοήθειας, η οποία συχνά αναφέρεται και ως εξωτερική βοήθεια, είναι η πλέον διαδεδομένη μορφή προσφοράς προς τις αναπτυσσόμενες χώρες που βρίσκονται σε ανάγκη. Κατά τα τελευταία χρόνια παρατηρείται πολύ έντονα το φαινόμενο, ένας αυξημένος αριθμός χωρών να αδυνατεί να καλύψει τις βασικές ανάγκες των πολιτών τους. Ως εκ τούτου, μέσω συνεργασιών με άλλες χώρες που βρίσκονται σε καλύτερη οικονομική κατάσταση, κυρίως του δυτικού κόσμου, οι αναπτυσσόμενες χώρες καταφέρνουν να εξασφαλίσουν κάποια μέσα για να πετύχουν ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τους πληθυσμούς τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις η βοήθεια που αποστέλλεται προς αυτές τις χώρες λαμβάνει τη μορφή ανθρωπιστικής βοήθειας ή αναπτυξιακής βοήθειας, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται τα προβλήματα που προκύπτουν (ανθρωπιστική βοήθεια) αλλά και οι ρίζες τους (αναπτυξιακή βοήθεια). Οι βασικές ανάγκες των χωρών του Τρίτου Κόσμου, οι οπόίες προσπαθούν να βρεθούν σε ρότα ανάπτυξης, είναι η τροφή, η στέγη, η πρόσβαση σε καθαρό νερό και αποχέτευση, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αλλά και η υποστήριξη των πληθυσμών.
Στα πλαίσια οργάνωσης της παρούσας μελέτης επιχειρείται μια ενδελεχής προσέγγιση της έννοιας παροχής βοήθειας προς τις αναπτυσσόμενες χώρες από τις χώρες του δυτικού πολιτισμού. Με την ολοκλήρωσή της έγινε κατά κάποιο τρόπο σαφές ότι οι κρίσεις που βιώνουν αρκετές χώρες είναι συνεχόμενες και οι ανάγκες τους συνεχώς αυξανόμενες. Ωστόσο, αν και θεωρείται αμφίσημη η αποτελεσματικότητα της ανθρωπιστικής βοήθειας προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, τα πολυάριθμα παραδείγματα δείχνουν ότι οι οργανισμοί προσφοράς αυτών των προγραμμάτων επιτελούν σημαντικό έργο.
