Επιτομή:
Εισαγωγή: Η συγκεκριμένη πτυχιακή εργασία παρουσιάζει τις νέες προκλήσεις, το προτεινόμενο τρόπο αντιμετώπισης και τα μέσα ατομικής προστασίας που πρέπει να ληφθούν σε ενδονοσοκομειακή και εξωνοσοκομειακή ανακοπή. Επιπλέον, επισημαίνει τις διαφορές στους αλγόριθμους αναζωογόνησης στη περίπτωση που ο ασθενής είναι ενήλικας, παιδί ή βρέφος τόσο σε βασικό όσο και εξειδικευμένο επίπεδο. Αναφέρει ακόμα τα χαρακτηριστικά και προγνωστικά στοιχεία των ασθενών σε καρδιακή ανακοπή, ενώ πάσχουν από σοβαρή COVID-19 νόσο.
Σκοπός: Η εργασία αποσκοπεί στην ενημέρωση των επαγγελματιών υγείας αναφορικά με τη καρδιακή ανακοπή στην εποχή του νέου κορονοϊού. Οι εργαζόμενοι στον υγειονομικό κλάδο οφείλουν να γνωρίζουν τα τελευταία πρωτόκολλα αναζωογόνησης και τα ερευνητικά δεδομένα, προκειμένου να παρέχουν υψηλότερη ποιότητα φροντίδας στους ασθενείς, προστατεύοντας ταυτόχρονα τους εαυτούς τους από τη μετάδοση του ιού.
Μεθοδολογία: Η συλλογή πληροφοριών για τη βιβλιογραφική αυτή ανασκόπηση έγινε μέσω ιατρικών συγγραμμάτων και μηχανών αναζήτησης, που διαθέτουν τα απαραίτητα κριτήρια επιστημονικής εγκυρότητας και αξιοπιστίας (PubMed, MEDLINE). Οι λέξεις κλειδιά που χρησιμοποιήθηκαν, είναι: «cardiac arrest and COVID-19», «SARS-CoV-2 transmission», «COVID-19 CPR guidelines», «agonal breathing».
Συμπεράσματα: Η διαχείριση της καρδιακής ανακοπής βασίζεται στην ορθή γνώση της καρδιοπνευμονικής αναζωογόνησης και στη πρόληψή της. Ο επαγγελματίας υγείας, γνωρίζοντας τις αλλαγές των αλγορίθμων στη βασική και εξειδικευμένη υποστήριξη της ζωής στη πανδημία του SARS-CoV-2, δύναται να βοηθήσει τους ασθενείς του, προστατεύοντας παράλληλα τον εαυτό του και τα αγαπημένα του πρόσωπα. Η εφαρμογή των κατευθυντήριων οδηγιών αναζωογόνησης του 2015 επιφέρει καλύτερη έκβαση των ανακοπών, αλλά πρέπει να προσφέρονται σε αρνητικούς στο νέο κορονοϊό ασθενείς ή με προσωπικό ρίσκο. Η αναγνώριση των παθολογιών που οδηγούν συχνά σε ανακοπή συνιστά σημαντικό προληπτικό μέτρο. Η διεύρυνση του δικτύου αυτόματων εξωτερικών απινιδωτών και η ορθή χρήση τους παραμένει σημαντικός παράγοντας για τη καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση της ανακοπής.
