Η χρήση των αντωνυμιών υποκείμενου από νέους ενήλικες

Abstract

Η παρούσα πτυχιακή εργασία εστιάζει σε ένα φαινόμενο που έχει απασχολήσει και προηγούμενες μελέτες, την χρήση των αντωνυμιών υποκειμένου στον αφηγηματικό λόγο. Πρωταρχικός σκοπός της εργασίας είναι να προσδιοριστεί ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούν οι νέοι ενήλικες τα είδη των αντωνυμιών υποκειμένου και έπειτα να συγκριθούν τα αποτελέσματα με αυτά από προηγούμενες έρευνες των Terzietal. 2019, σχετικά με παιδιά τυπικής ανάπτυξης και παιδιά με Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ) υψηλής λειτουργικότητας. Αρχικά, γίνεται βιβλιογραφική ανασκόπηση σχετικά με τις γλωσσικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά με Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ), σε σχέση με παιδιά τυπικού πληθυσμού και παρουσιάζονται τα ευρήματα προηγούμενων ερευνών για τη χρήση των αντωνυμιών υποκειμένου στον αφηγηματικό λόγο από αυτές τις δύο ομάδες. Ως πρώτο εύρημα προκύπτει ότι δεν υπήρχε στατιστικώς σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων. Η παρούσα εργασία συνεχίζει αυτήν την έρευνα, σε νέους ενήλικες, με σκοπό να επεκταθεί αυτή η μελέτη και σε άλλες ηλικιακές ομάδες μελλοντικά. Αυτό που ερευνήθηκε ήταν η χρήση των αντωνυμιών σε θέση υποκειμένου στον αυθόρμητο λόγο ενηλίκων, οι οποίοιείναι ομιλητές μια θετικής γλώσσας, στην προκειμένη περίπτωση της ελληνικής. Για τους σκοπούς της έρευνας χορηγήθηκε μια εικονογραφημένη ιστορία αφήγησης, το “Frogwhereareyou” (Mayer, 1969), η οποία αποτελείται από 24 σελίδες που περιέχουν μόνο εικόνες και όχι κείμενο, σε τυπικούς ενήλικες ηλικίας 20 έως 30 ετών με διαφορετικά μορφωτικά επίπεδα. Οι συμμετέχοντες αξιολογήθηκαν ως προς την αναλογία αντωνυμιών (ορατών και κενών) και Ονοματικών Φράσεων σε θέση υποκειμένου, καθώς και στο εάν η αναφορά των αντωνυμιών που χρησιμοποιούνται είναι ευκρινής ή αδιαφανής. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι υπήρχε διαφορά στη χρήση των αντωνυμιών από τους ενήλικες, σε σύγκριση με τα τυπικά παιδιά και παιδιά με ΔΑΦ. Οι νέοι ενήλικες χρησιμοποιούν περισσότερες κενές αντωνυμίες και δημιουργούν πιο συχνά ευκρινείς αναφορικές σχέσεις, ενώ τα παιδιά με ΔΑΦ υψηλής λειτουργικότητας τείνουν να επαναλαμβάνουν ονοματικές φράσεις αντί για αντωνυμίες.