Επιτομή:
Εισαγωγή: Μια πλήρως λειτουργική, χωρίς πόνο άρθρωση του ώμου είναι απαραίτητη για τη διατήρηση μιας υγιούς, φυσιολογικής ποιότητας ζωής. Η τενοντοπάθεια του πετάλου των στροφέων είναι ένα συνηθισμένο ζήτημα που επηρεάζει τον πληθυσμό, αυξάνεται με την ηλικία και μπορεί να οδηγήσει σε σημαντική αναπηρία και κοινωνικό κόστος. Οι τραυματισμοί αυτοί μπορούν να επηρεάσουν τους νεότερους, υγιείς ασθενείς αλλά και τους ηλικιωμένους, και μπορεί να είναι αποτέλεσμα τραύματος ή να εμφανιστούν ως αποτέλεσμα χρόνιου εκφυλισμού. Τα ευρήματα μπορεί να είναι επώδυνα, να περιορίζουν ορισμένες δραστηριότητες του ατόμου ή να είναι εντελώς ασυμπτωματικά και οι θεραπευτικές επιλογές να είναι από συντηρητική αντιμετώπιση έως χειρουργική διόρθωση. Ανεξάρτητα από τη διαχείριση που επιλέχθηκε τελικά, η φυσικοθεραπεία διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο στη σωστή θεραπεία. Με τις τρέχουσες μεθόδους αποκατάστασης, οι ασθενείς μπορούν να βελτιώσουν τη λειτουργικότητα της άρθρωσης, τον πόνο και την ποιότητα ζωής τους. Αυτή η ανασκόπηση εξετάζει τις τρέχουσες θεωρίες και πρακτικές που περιλαμβάνουν την αξιολόγηση και την αποκατάσταση για τενοντοπάθειες του στροφικού πετάλου.
Σκοπός: Σκοπός της παρούσας ανασκόπησης είναι να αναλύσει τις τενοντοπάθειες του στροφικού πετάλου ως προς την φυσικοθεραπευτική αξιολόγηση και το ασκησιολόγιο που χρησιμοποιείται κατά την αποκατάσταση, σύμφωνα με την υπάρχουσα σύγχρονη αρθρογραφία.
Μέθοδος: Χρησιμοποιήθηκαν βιβλία αλλά και άρθρα από έγκυρες πηγές αναζήτησης όπως, το Pubmed και το Google Scholar. Καθώς στην εργασία θα αναλυθούν οι τελευταίες μελέτες πάνω στην τενοντοπάθεια του στροφικού πετάλου, θα συμπεριληφθούν μόνο μελέτες της τελευταίας δεκαετίας.
Αποτελέσματα: Στην ανασκόπηση αυτή αναλύθηκαν 7 μελέτες για τη θεραπευτική άσκηση. Τα αποτελέσματα των συγκεκριμένων μελετών δείχνουν πως οι ομάδες που ακολούθησαν την θεραπευτική άσκηση ως μέσο θεραπείας παρουσίασαν μείωση του πόνου, αύξηση του εύρους κίνησης και αύξηση της λειτουργικότητας του ώμου. Οι ενέσεις υαλουρονικού φαίνεται να βοηθάνε ακόμη περισσότερο στη μείωση του πόνου, όπως και η εφαρμογή laser. Όσον αφορά είδος της άσκησης, είναι πιο αποτελεσματικό ένα πρόγραμμα ενδυνάμωσης που συνδυάζει σύγκεντρες και έκκεντρες ασκήσεις σε σχέση με ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει μόνο έκκεντρες, για την επανεκπαίδευση της λειτουργικότητας. Επιπλέον, η αλλαγή στην ένταση των ασκήσεων δεν παρουσιάζει ιδιαίτερα αποτελέσματα στην αποκατάσταση και προτείνεται ο συνδυασμός ασκήσεων ανοιχτής και κλειστής κινητικής αλυσίδας. Ένα πρόγραμμα θεραπευτικής άσκησης όταν συνδυαστεί με manual therapy δεν παρουσιάζει σημαντικά αποτελέσματα.
Συμπεράσματα: Ανώτερο είδος άσκησης είναι ο συνδυασμός προγραμμάτων ενδυνάμωσης.
