Θεσμική προσέγγιση της διαχείρησησ κινδύνου στα Χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.

Abstract

Η παρούσα εργασία πραγματεύεται τη Θεσμική προσέγγιση της διαχείρισης κινδύνου στα Χρηματοπιστωτικά Ιδρύματα, που είναι ιδιαίτερα σημαντική προκειμένου να διασφαλίζεται η σταθερότητά τους και κατ΄ επέκταση η σταθερότητα του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος. Γι΄ αυτόν τον λόγο, αναπτύσσονται τεχνικές μέτρησης και διαχείρισης των κυριότερων μορφών κινδύνων και ασκείται εποπτεία για την εφαρμογή των θεσμικών πλαισίων που έχουν τεθεί από τους Θεσμούς. Το πρώτο κεφάλαιο αναφέρεται στο Χρηματοπιστωτικό σύστημα. Περιγράφονται τα χαρακτηριστικά του, η ιστορική του εξέλιξη από την αρχαιότητα έως σήμερα και αναλύεται η σημασία της διατήρησης της σταθερότητάς του. Το δεύτερο κεφάλαιο έχει ως αντικείμενο τους Τραπεζικούς κινδύνους και τη διαχείρισή τους. Παρουσιάζεται το φάσμα κινδύνων στους οποίους εκτίθενται οι τράπεζες με σημαντικότερο τον πιστωτικό κίνδυνο που κατέχει την πρώτη θέση στην ιεραρχία, ενώ στη συνέχεια περιγράφονται οι κύριες μέθοδοι διαχείρισης του πιστωτικού, λειτουργικού και του κινδύνου αγοράς. Στο τρίτο κεφάλαιο παρατίθεται το εποπτικό πλαίσιο όπως έχει διαμορφωθεί από τις Συνθήκες της Βασιλείας προκειμένου να διασφαλίζεται η κεφαλαιακή επάρκεια των πιστωτικών ιδρυμάτων σε σχέση με το ενεργητικό τους. Αυτό επιτρέπει την αντιμετώπιση των κινδύνων και την απρόσκοπτη συνέχιση της λειτουργίας τους ακόμη και σε περιόδους έντονης μεταβλητότητας, στοιχείο που διαφυλάσσει και την εν γένει σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το τέταρτο κεφάλαιο αναφέρεται στους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς και στον ρόλο τους. Τέτοιοι είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΣΚΤ ή ECB) και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM). Στο πέμπτο κεφάλαιο παρουσιάζεται η τρέχουσα κατάσταση στην Ελλάδα. Γίνεται αναφορά στον ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας και του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) και μελετάται η περίπτωση των τεσσάρων ελληνικών συστημικών τραπεζών ως προς τις τεχνικές που υιοθετούν για τη διαχείριση των κινδύνων. Το έκτο κεφάλαιο έχει τη θέση επιλόγου όπου συνοψίζονται τα συμπεράσματα από την παρούσα εργασία.