Επιτομή:
Αντικείμενο της συγκεκριμένης εργασίας είναι η διερεύνηση της φαρμακευτικής δαπάνης στην Ελλάδα κατά τη δεκαετία 2007-2017.
Αποτελεί προϊόν βιβλιογραφικής μελέτης και έρευνας στο διαδίκτυο. Σημαντικά στοιχεία αντλήθηκαν από τις ετήσιες εκθέσεις του Παρατηρητηρίου Οικονομικών της Υγείας του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) καθώς επίσης και από τις μελέτες του Συνδέσμου Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδας (ΣΦΕΕ).
Η Φαρμακευτική δαπάνη περιγράφει τη ζήτηση για φαρμακευτικά προϊόντα. Στην Ελλάδα η μέτρησή της είναι εναρμονισμένη με τα διεθνή πρότυπα καταγραφής Εθνικών Λογαριασμών Υγείας του ΟΟΣΑ σύμφωνα με τα οποία ως φαρμακευτική δαπάνη ορίζεται η δαπάνη για φάρμακα που χορηγούνται σε ασθενείς εκτός Νοσοκομείων, δηλαδή μόνο μέσω φαρμακείων.
Η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών καθώς και η συνακόλουθη γενικότερη αναδιάταξη των οικονομικών προοπτικών της χώρας έθεσε εν αμφιβόλω τόσο τη συνεισφορά όσο και κυρίως τη βιωσιμότητα βασικών κλάδων της οικονομίας της χώρας, με αποδεδειγμένη και προβεβλημένη συμβολή στην εθνική οικονομία και την ανάπτυξή της την περίοδο 2000 - 2010, οι οποίοι βρέθηκαν ξαφνικά να δέχονται συνεχείς επιθέσεις περιστολής της δράσης τους και να ενοχοποιούνται για την υψηλή δημόσια δαπάνη, πάνω από τους μέσους όρους των υπόλοιπων χωρών του ΟΟΣΑ.
Ένας εκ των κλάδων αυτών, η ελληνική φαρμακευτική βιομηχανία, η οποία ορίζεται ως ο κλάδος μεταποίησης που παράγει φαρμακευτικά προϊόντα και χημικά προϊόντα για ιατρικούς σκοπούς στην Ελλάδα, αντιμετώπισε τη μεγαλύτερη ίσως «άσκηση» προσαρμογής στις νέες δημοσιοοικονομικές συνθήκες. Με την υγεία και τη δαπάνη για την υγεία να συνιστούν βασική συνιστώσα επίτευξης εξοικονομήσεων, ο κλάδος «μπήκε» κυριολεκτικά στο μικροσκόπιο των δανειστών. Το χαρακτηριστικό της ορατότητας της φαρμακευτικής δαπάνης έναντι του συνόλου σχεδόν των υπόλοιπων δαπανών υγείας την κατέστησε από τους πρώτους και διαρκώς πιεζόμενους τομείς της υγείας με αυστηρούς, σχεδόν ασφυκτικούς για το χρονοδιάγραμμα, στόχους περιστολής δαπάνης. Πολιτικά μάλιστα, το φάρμακο ταυτίστηκε τόσο πολύ με τη «σπατάλη» στην υγεία, που κάθε αναφορά στη λέξη «δαπάνη» συνδέθηκε τόσο στην πολιτική όσο και την γενικότερη επικοινωνία σχεδόν αυτόματα με τον όρο «φαρμακευτική δαπάνη
