Υδατική καταπόνηση δέντρων ελιάς, ροδακινιάς και μηλιάς, μηχανισμοί προσαρμογής και στρατηγικές αντιμετώπισης

Abstract

Η ελιά είναι μια από τις πιο σημαντικές δενδρώδεις καλλιέργειες και έχει μεγάλη οικονομική και κοινωνική σημασία για την Ελλάδα. Είναι ένα ανθεκτικό στην ξηρασία φυτό αν και υπό συνθήκες άρδευσης είναι αποδοτικότερο. Η ροδακινιά είναι μια δενδρώδης καλλιέργεια με μεγάλη ιστορία, ειδικά στην περιοχή της κεντρικής και δυτικής Μακεδονίας. Είναι ένα φυτό με αρκετές απαιτήσεις σε νερό ειδικά την εποχή της καρποφορίας. Η μηλιά είναι μια καλλιέργεια αρκετά διαδεδομένη στην κεντρική και βόρεια Ελλάδα. Είναι αποδοτική εάν έχει αρκετές ποσότητες νερού. Στα τρία πρώτα κεφάλαια της εργασίας περιγράφονται κατά σειρά τα χαρακτηριστικά αυτών των τριών καλλιεργειών. Τα τελευταία χρόνια μειώνεται σταδιακά το διαθέσιμο προς άρδευση νερό λόγω μείωσης των υδατικών κατακρημνισμάτων. Αυτό καθιστά απαραίτητη την ανάπτυξη νέων φυτικών ειδών ή ποικιλιών ανθεκτικών στην ξηρασία. Μέχρι όμως να αναπτυχθούν οι συγκεκριμένες ποικιλίες δοκιμάζονται τεχνικές μείωσης της καταπόνησης των φυτών σε συνθήκες έλλειψης υγρασίας. Σκοπός αυτής της εργασίας είναι η μελέτη της επίδρασης της εφαρμογής ‘ανακουφιστικών’ παραγόντων ως παράγοντες άμβλυνσης των συμπτωμάτων της υδατικής καταπόνησης στην καλλιέργεια της ελιάς, της μηλιάς και της ροδακινιάς. Προς τούτο στο τέταρτο κεφάλαιο περιγράφεται το υδατικό δυναμικό και ο τρόπος που διαμέσου αυτού καθορίζεται η απορρόφηση ή η διαρροή νερού του φυτού από ή προς το έδαφος και την ατμόσφαιρα. Στο πέμπτο κεφάλαιο περιγράφεται η υδατική καταπόνηση και οι μηχανισμοί προσαρμογής των παραπάνω καλλιεργειών σε αυτή. Στο έκτο κεφάλαιο αναλύονται οι στρατηγικές αντιμετώπισης της υδατικής καταπόνησης. Πιο συγκεκριμένα γίνεται αναφορά στην προλίνη, γλυκίνη της βεταϊνης, στον καολινίτη και το ζεόλιθο.